Een dag met pieken en dalen,deel 1

Vanmorgenvroeg gaat de wekker om 6.00 uur. Na een nacht die goed startte omdat ik vrijwel meteen in slaap viel. Was ik om 23.30 uur al weer wakker. Onze spaanse vriend is niet allen overdag van het nerveuze type, maar dit zet zich 's avonds voort. Meneer ligt geen moment stil.
Maar gelukkig heb ik mijn mp3 bij de hand, en blok ik op die manier alle externe ruis uit. Het kost me moeite om me te ontspannen, morgen spookt al door mijn hoofd, de start van onze reis.
Het huis kraakt in de nacht en geluiden komen uit alle kieren en gaten.
Maar uiteindelijk vat ik de slaap en wordt pas de volgende ochtend wakker van de wekker. Heel apart hoe een huis in een paar minuten tijd vanuit rust ontwaakt. Opeens geluiden van deuren, voetstappen, gestommel, stromend water.
Het ontbijt is eenvoudig, voor Nathalie de deuren naar de keuken open schuift krijgen we in het spaans uitleg over de praktische gang van zaken, en wat er voor handen is. Natuurlijk heb ik niets begrepen van wat ze heeft verteld, maar met wat uitleg van Mike en de picto's die overal in de keuken (en in het hele huis) te vinden zijn om je uit te leggen wat de bedoeling is, kan ook ik uit de voeten. Daarna de tas inpakken, Mike blijkt daar al een aardige routine in gevonden te hebben terwijl ik erg mijn best doe hem zo praktisch mogelijk op te volgen, ben ik toch later klaar.

We halen nog een stempel bij Nathalie voor in ons paspoort, en bedanken voor het verblijf. Op kousevoeten de trap af en de schoenen aan doen. Vandaag gebeurt dat met zeer veel aandacht belangrijk voor deze pittige tocht. Om 7.30u stappen we de deur uit de straat op. Nog even naar de bakkersvrouw waar we gister al een afspraak mee hebben gemaakt voor onze sandwiches. In Frankrijk betekent dat 1 stokbrood in tweeen met ham en kaas. Ze worden rijkelijk belegd en zorgvuldig verpakt. Merci.
We stappen weer de straat op en gaan opweg, her is 8.00u in de ochtend bewolkt, en wat frisjes maar het weer is goed vandaag, is ons beloofd. Dat betekend dat we over de pyreneeën kunnen en niet door het dal hoeven, die route is minder mooi.
We gaan om hoog en stijgen geleidelijk naar 400m om meteen daarna stijl naar 800m te stijgen. Het is niet te flauw en wij moeten rustig stapje voor stapje doen omdat het te stijl is om door te stappen.
Om 11.00u bereiken we Orison, mensen die de etappe in tweeën doen blijven hier achter, we hebben 7km gelopen en vinden dat we een drankje hebben verdiend, we nemen ieder de helft van het halve stokbrood, en kopen er nog een bij als ontbijt morgenvroeg.
Ook hebben we een koppie koffie uit ons thermoskannetje. Super ding.

Na een korte pauze tuigen we ons weer op en stappen weer verder. Wederom moeten we gestaag voort, omdat het nu in weinig kilometers hevig stijgt. We gaan van 800m naar 1300m. En dat voel je echt aan alles. Je lichaam geeft alarm signalen af die je moet negeren, want je moet voort. Dat stuk kost ons de meeste tijd. Mike geeft aan spijt te hebben niet de dalroute genomen te hebben. Het is ook erg pittig. Maar straks is ook hij blij dat hij zichzelf overwonnen heeft.
Ik blijf Mike voor houden dat als we dit gehad hebben, we het ergste achter de rug hebben. Maar ook ik wordt steeds weer verrast door opnieuw een stijgende weg of stijgend pad. Het lijkt maar niet te stoppen. Maar eindelijk daar is het vlakke deel, bij Vierge de Biakorri. Maar ook hier stijgen we continu. Zij het nu wat minder stijl. De beschermheilige van de herders waakt ook over onze veilige oversteek. Het kan hier flink tekeer gaan, dus ze zal niet gauw werkeloos zijn, de maagd van Biakorri.

Het landschap wat aan ons voorbij trekt is adembenemend mooi. Af en toe komt de zon door de bewolking, niet te warm maar net genoeg om het niet koud te krijgen.

Wilde paarden, nou ja wild, eenieder heeft een bel om zodat de herder ze kan horen.
Een eindje verder op zijn we getuigen van de wreedheid van de natuur.
Een merrie is nog niet zo lang voor dat wij haar bereikte bevallen van een veulen, het is echter niet goed gegaan, het veulen geeft geen tekenen van leven.