BURGOS - HONTANAS 31.6 KM

We verlaten Burgos, en komen nog eenmaal langs de kathedraal van Burgos. Deze kant van de kathedraal hebben we nog niet gezien. Natuurlijk is hij van die zijde ook prachtig, het is ongelooflijk alle details die in het bouwwerk zitten. De kathedraal is geïnspireerd op de Notre Dame van Parijs en de kathedraal van Reims. Ook nu verlaten we de stad weer via een park en het universiteitsterein. Daarna volgt een, dat vinden wij, heel lelijke nieuwbouw wijk met erg ongezellige flats. Als we verder komen gaat het over in een arme buitenwijk van Burgos, niet echt een prettige plek, een beetje verpauperd. Daarna lopen we de natuur weer in. Al snel merk ik dat mijn linkerhiel toch meer heeft geleden van het neerkomen op de grond, stap na stap. Hij begint op te spelen en het voelt niet goed. Het ziet er naar uit dat we ons einddoel van vandaag niet zullen gaan halen. Bij elke stap maak ik me meer zorgen dat het ervoor gaat zorgen dat ik uiteindelijk een aantal dagen rust moet inlassen, waar ik helemaal geen zin in heb. Het lijkt of mijn hiel beurs is. Ik zeg tegen Mike dat ik in het volgende plaatsje schoenen ga wisselen, zodat ik met mijn sportschoenen meer demping in de zool heb waardoor deze de klap opvangt en ik komende dagen mijn hiel kan ontzien. Als we aan komen in Rabé de las calzadas, zoeken we een bar op voor onze cofee americanos, ik haal mijn sport schoenen uit mijn tas tevoorschijn en doe mijn loopschoenen in  de tas. Het is even de vraag of het past, maar met wat drukken en wringen kunnen ze er allebei in. Gelukkig ik hou namelijk niet van losse dingen slingerend aan mijn tas. (Clean policy). Nou dit moet verbetering geven. Rugzak weer op en..... op hoop van zegen vertrekken we weer. En...... ik loop weer als een kievit. Ik kan nu met voet gewoon weer volledig afrollen, zonder een schok in mijn hiel te ervaren. Ik zeg tegen Mike: "nu haal ik Hontanas met gemak". De rest van de dag blijf ik zonder problemen doorstappen. Pfff ik ben erg opgelucht. Als ik dit een paar dagen kan doen, komt het goed.
Na deze plaats gaan we weer stijgen, de eerste meseta dient zich aan. Als we onze gids raadplegen wordt ons duidelijk dat het mentaal een pittige tocht wordt. We krijgen drie meseta's voor de kiezen vandaag. Volgens het boek moeten we ons voor bereiden op lange rechte stukken met niets. Dus op pad gaand zijn we voorbereid op het ergste. Voor we het weten hebben ze de eerste klim al gemaakt. "Nou als dit het is vandaag dan tekenen we er voor". Mike zegt: "maar ja we wachten maar af dit zal vast nog wel zwaarder worden". Van die uitgestrekte lange weg met niets, zien wij ook niets. Het is prachtig uitgerekt "vlak" land met lang wuivend gras. Ik kan er geen genoeg van krijgen, het is zo mooi als het danst in de wind. In de verte staan wat windmolens op een rij, daar hebben ze er hier veel van. Het doet me denken aan het nederlands landschap, allen ontbreken de koeien. Onze conclussie over de beschrijving in het boek is; dat wij als Nederlanders aan dit landschap gewent zij  en het dus niet als saai of zelfs uitputtend ervaren. Wij genieten. Wederom is het weer ons zeer lokaal ook weer goed gezind, daarmee bedoel ik dat wij in de zon lopen, en om ons heen de bewolking dichtgepakt langsdrijft, heel vreemd je zou bijna gaan geloven dat het echt vanboven wordt aan gestuurd. Dit hebben we nu namelijk al een aantal dagen achtereen. Tewijl de weersvoorspellingen eigenlijk aan geven dat het regent en er zelfs onweersbuien kunnen voorkomen. Maar boven ons hoofd blijft de zon maar schijnen. In Hornillos del Camino, nemen we even een broodje met koffie, op de toonbank van het hele kleine autentieke barretje, waar ona in de keuken staat en een jongere vrouw acher de bar verschijnt, liggen twee bocadillo's met tonijn ei tomaat en ijsbergsla. Dat ziet er heel erg lekker uit, dat moet hem worden. De dame maakt de koffie vers klaar en legt de bocadillo's met servet op echte oma schoteltjes, die met een goude randje en een bloemmotiefje. We nemen het lekker mee naar buiten om op het terras op te eten.
Mmmmm heerlijk vers gemaakt broodje, het smaakt heerlijk als je gelooen hebt. De koffie daarentegen is duidelijk minder van smaakt, veel te slap gezet. We nemen nog wat fris te drinken, als ik buiten kom met het drinken staat Kyle voor onze neus. Hij heeft zijn eindbestemming voor vandaag bereikt. Hij verblijft in de plaatselijke municipal. Het gaat redelijk met zijn knie, hij loopt nog steeds kortere afstanden, maar geeft aan er vrede mee te hebben dat hij per dag kijkt hoe zijn knie zich houdt en niets te overbelasten. Hij hoopt wel dat hij Santiago nog binnen  de voor hem beschikbare tijd haalt. Hij vertrek bijna tegelijk met ons naar huis dus dat komt wel goed. Hij heeft voldoende tijd als hij vooruit blijft gaan op de route.
We nemen weer afscheid en pakken onze draad weer op. We lopen door en het pad begint nu op stukken echt slechter te worden. Door de regenval van gister is er best wat water gevallen. Op het nieuws zagen we ookal dat Castilien y Leon, de regio waar we nu zijn, te maken heeft met rivieren die buiten hun oevers treden. Waar wij Ijn zien we wel al dat het water hoger staat dan vorige week, maar buiten de oevers treden is hier nog niet aan de orde. Maar terug naar het pad; we moetten inmiddels goed kijken waar we onze schoenen zetten, ik zeker omdat ik mijn sportschoenen aan heb. Maar we kunnen eigenlijk nog goed vooruit het pad is nog niet in een glibberige  kleimassa veranderd hoewel het er wel tegenaan zit. Het plakt wel wat maar blijft niet onder je schoenen steken.
We komen in het "plaatsje" San Bol. Plaatsje zeg ik; maar het enige wat van het plaatje over is, is 1 enkele "herberg".
Om die te ontdekken moeten we zelf nog ons best doen. In de vallei van San Bol zien we allen een schuil schuur voor schapen, wel is waar verkeerd die in betere staat dan je van zo'n schuur normaal gesproken zou verwachten en als we nog eens goed kijken zien we tot onze verbazing dat dat de herberg is. Verder is er in de hele valei niets, nou ja enkel het modderige kleipad. Als we de herberg later opzoeken blijkt het een nogal spartaans onderkomen te zijn. Geen elecriciteit, geen verwarming een buiten douche met koud water, toch draaien ervoor ons twee pelgrims af om daar te verblijven, pfffff respect, dat is ons iets te veel van het "goede". Ook zeggen we tegen elkaar; als het vanavond nog wat durft te regenen, en die kans is aanwezig, hebben deze mensen morgen een groot probleem met dit pad. Dit blijkt een dag later bevestigd te worden door een Fins stel wat daar gereserveerd had. Ze hebben het erg zwaar gehad die 5 km naar Hontanas. Opeens zien we een bord met daarop: "HONTANAS 0,5KM, maar om ons heen is niets te bekennen, zelfs geen kerktoren. Vreemd? Toch lopen we door en........ ineens uit het niets, in het dal, daar ligt Hontanas. Een klein plaatjes verscholen in het dal. We maken een stijle afdaling het plaatsje in. De eerste herberg laten we voor wat het is, hoewel deze er goed uitziet, hebben wij een andere op het oog. Daar aangekomen blijkt het al goed druk met pelgrims die ons voor zijn. Op een bord aan de muur zien we: "VINO" € 2,50. Ooh, dat verklaart waarom iedereen voor de deur op het terras aan de rode wijn zit. We hebben niet gereserveerd maar vragen toch of ze nog twee slaapplekken hebben. Er wordt een grote agenda geraadpleegd, die bomvol geschreven staat, dat geeft weinig hoop. De man kijkt er overheen gaat met zijn vinger langs de bladzijde af en...... sie sie dos cama's. Er is nog plek, wonderbaarlijk. Na registratie, vraagt hij hem te volgen. We gaan de gang in, rechts een trap op, daarna nog een trap. Leuk denk ik; we slapen op zolder. Dat blijkt niet het geval we gaan weer rechts, de gang in, komen voorbij een keuken, en doet dan een buitendeur open. Die zag ik niet aan komen! Waar gaan we toch naar toe en hoe groot is dit gebouw wel niet. Een patio over, weer een trap op en jawel daar is ons slaapvertrek. Drie stapelbedden. Mooi dat is niet zo groot, gelukkig.
De douche is op de hal, kleinigheidje; wij hebben warm water in de douche zolang ze een verdieping lager niet in douche gaan. Als zij de warmwaterkraan opendraaien, hebben wij enkel koud water. Nadat een hongaarse man uit de badkamer komt met de mededeling dat hij de kraan heeft lopen in de hoop warm water te krijgen, helpen we hem pardoes uit die waan. Ik neem nog even in overweging om dan maar een keer koud te douchen, maar daar kom ik snel van terug. Het water is echt bergwater koud. Dat wordt hem dus niet. Dan maar een keer, tegen onze principes in, overslaan.

Buiten treffen we Linda en Ester weer, de laatste dagen treffen we elkaar steeds en het klikt goed. We nemen wat te drinken op het terras en toosten op de Camino. We besluiten met vieren opzoek tegaan naar een plek om te eten. Onderwijl proberen we ook nog ff een plek te reserveren in de herberg voor morgen. Mike belt de eerste keuze, maar de man spreekt geen engels en in het spaans blijkt het nog niet zo eenvoudig de man te kunnen volgen. De mevrouw van de bar heeft in de gaten dat het moeilijk is en bied aan om te helpen, zij spreekt spaans en een beetje engels. Ze vraagt of er nog twee bedden zijn voor morgen voor "dos chiko's". Het wordt een heel verhaal. Als ze ophangt vraagt ze haar man erbij omdat die beter engels spreekt. Dus... via via via krijgen we te horen dat de herberg vol zit maar dat we morgenvroeg terug kunnen bellen. Daar schieten we niets mee op. De dame zegt: "wait a minute", met spaans accent. Ze legt uit dat ze een andere herberg in het plaatje voor ons wil bellen wat ook goed is. Nou dat is heel erg aardig. Twee bedden gereserveerd in onze volgende plek. Wauw muchos gratias. Wat aardig!!

Oh ja we krijgen ook nog een demonstratie wijn drinken. Een oud klein mannetje met rimpels als van een olifantenhuid, een heel guitig koppie met twinkel oogjes, verteld een heel verhaal in het spaans en heeft er zichtbaar zelf lol in, wij snappen er niets van maar wachten gespannen af wat er komen gaat. De man zet een glaze karraf met dunne tuit aan zijn mond en brengt de tuit steeds verder van zijn mond. De stroom rode wijn brengt hij steeds hoger op zijn gezicht. Eerst bovenlip, neus, voorhoofd, en haar grens. Maar geen druppel wijn wordt gemorst, de wijn loopt in een straal over zijn gezicht en druppeld via zijn neus in zijn naar voor geschoven onderlip. Tadaa! De man moet er zelf om lachen. Hij biedt ons aan het ook te proberen. Een paar proberen om met de tuit van een afstand de wijn in hun mond te laten komen. De een lukt het beter dan de ander. De man staat er jolig bij te kijken en moet erg lachen om dit alles.
We maken ons klaar voor de nacht, en poetsen onze tanden op een donkere badkamer, het licht blijkt het ook niet te doen. We kruipen in bed en de man schuin tegen over ons ligt als een stationair lopende tractor, te snurken.
Ach, daar gaan we weer denken we beide, dat wordt weer zo'n nacht. Maar het blijkt 's nachts nog erger dan we hadden kunnen vermoeden. Om het uur kruipt er de gehele nacht iemand uit bed om naar de badkamer te gaan daar zijn neus eens flink snierkend op te halen nog eens te hoesten en vervolgens alles uit te tuffen. Verschikkelijk om te horen en dat dan elk uur. Pffff. Mp3 maar weer op om alles buiten te sluiten. Ik zet de timer steeds op een uur. Slaap dan een uur en wordt weer wakker als hij is afgelopen. Om 5.00u!!! begint de volgende, met een hoofdlamp al zijn spullen bij elkaar te zoeken alles in zijn tas te stoppen, als hij na een half uur klaar is en de deur dicht trekt ben ik klaar wakker en heb zin om mijn spullen te pakken en de deur achter me dicht te trekken en deze ellende maar weer achter me te laten. Mike heeft helemaal niet geslapen en denkt hetzelfde. Dat is dan ook presies wat we doen. Wegwezen, op naar een nieuwe mooie dag.