EEN LANGE DAG EN DAN....... THUISKOMEN
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart en Mike
18 Mei 2016 | Spanje, San Martín del Camino
EEN LANGE DAG EN DAN..... THUISKOMEN.
Het is even stil geweest, wat niet inhoud dat wij hebben stil gezeten. In tegendeel, we hebben de grote stad León al achter ons gelaten, en zijn nu in een heel klein plaatsje, San Martin del Camino. Dat wil zeggen dat we ver over de helft zijn en dat wil ook zeggen dat we inmiddels over het geologische midden van de camino francais zijn.
Maar eerst neem ik jullie mee naar Reliegos, wat inmiddels al weer 50km achter ons ligt. We hadden die dag een mooie wandeling van ruim 30 km. We lopen van Sahagún naar Reliegos. Omdat we erg benieuwd zijn over wat de pelgrim in de oudheid ervaren moet hebben nemen we de oude romeinse weg. Op sommige stukken ervaar je echt nog de oude weg. Heel veel grotere keien achtereen gelegt. Maar zelfs de romeinen deden als aan open asfalt, eerst werden namelijk grotere stenen op zand gelegt dit werd met een lichte bolling gedaan, waardoor het midden van de weg hoger lag dan de buitenzijde. Daar overheen kwam een laag kleinere stenen die over en tussen de grotere stenen vielen. Hierdoor ontstond een redelijk vlak wegdek waar het water goed door heen kon, en naar de zijkanten kon aflopen. De weg is natuurlijk niet meer helemaal intact maar op sommige stukken krijg je een indruk hoe het moet zijn geweest. In verbeelding zie ik de zware houten karren over de keien bolderen. Ik bedenk me dat dat geen pretje moet zijn geweest, omdat de karren waarschijnlijk nog geen vering hadden. Het was dus de hele dag hobbelen. En dat was als je met paard en wagen ging. Te voet was zeker ook niet makkelijk. Voor ons met goed schoeisel en een stevige zool is het na een dag lopen al aardig vermoeiend voor de voeten, laat staan als je enkel een vetersandaal, met een heel dun leren zooltje onder je voet hebt, dat geeft veel meer ongemak nog.
Maar goed we gaan terug naar heden tijd.
In Calzadilla de los Hermanillos eten we nog wat en doen we nog een boodschapje, want de komende 17 km is er helemaal niets. Alleen zandpad en natuur. Tussendoor nemen we even rust als we een mooi plekje hebben gevonden, om een broodje te eten wat te drinken of een stuk fruit te eten.
Het is weer warm en de laatste 12 km hakken er dan ook behoorlijk in. We zijn allebei eigenlijk niet meer vooruit te branden, maar ook nu is de enige manier er te komen door je ene voet voor je andere te zetten. Dat blijven we dan ook stug volhouden tot we het kleine plaatje Reliegos binnen strompelen. Nu nog opzoek naar onze herberg, dat is in een vreemde plaats altijd een hele kunst, zeker omdat ze hier niet aan het begin van de plaats een handig infobord hebben staan met het stratenplan. Het komt er daarom meestal op neer dat Mike een lokaal persoon aanspreekt en beleeft in het spaans vraagt of hij wat mag vragen. De spanjaarden blijken altijd uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam, we hebben zelfs een keer gehad dat een oudere heer ons voor de deur van de auberge bracht. De man was helemaal met ons mee gelopen om ons op het adres te brengen.
Ook deze mevrouw was erg behulpzaam en maande ons haar te volgen, ze leverde ons nagenoeg voor de deur af.
Wat een enorm leuke herberg is dit. Het is een lemen huis, waarvan we er de laatste dagen steeds meer zien. Het heeft ossebloed-rode luiken voor elke raam. Boven de deur hangt een heel kleurrijk uithang bord met de tekst: auberge ADA.
door de openstaande deur klinkt muziek, Nora Jones, lekker rustig. Pffff wat een fijne binnenkomer, denk ik nu al. De inrichting is heel naturel, lekker licht helder en fris, maar vooral warm en rustig. Het voelt als een warme geborgen deken om je heen. Achter, aan het hoofd van de tafel zit een oudere vriendelijke man die bij onze binnenkomst, meteen opveerd en ons vriendelijk en warm in het spaans onthaald. Het voelt echt en oprecht. Ik kan een beetje volgen wat hij zegt, al versta ik hem niet echt.
Bij het lezen van Mike zijn doopnaam (Petrus) begint hij te lachen en honderd uit te vertellen. Met wijzen en handgebaren begrijpen we dat hij probeerd duidelijk te maken dat ze naam genoten zijn. Zijn naam is namelijk Pedro.
Aan de tafel zit nog een jonge dame. Ze kleurt soort mandala tekeningen (kleuren voor volwassenen). Ze heeft het syndroom van down. Mike zegt tegen haar dat ze mooie kleurplaten maakt, maar maakt in het spaans een vormfoutje, waarop Ada, zo blijkt ze te heten, begint te gniffelen. Pedro legt uit dat waneer het onderwerp een ding is dat je het anders moet zeggen. Ada gniffeld nogmaals. Nadat onze schoenen netjes in de kast staan en de stokken zijn opgeborgen. Staat Ada met een verrassing achter haar rug. Haarhanden komen in een snelle beweging achter haar rug vandaan, en overhandigd ons wegwerp hoezen voor om het kussen en matras. Ada neemt ons mee naar de boven verdieping laat ons onze slaapkamer zien, en zegt dat we onze spullen even neer kunnen zetten voor ze verder gaat met de rondleiding. Ze laat de badkamer en....... een meditatie ruimte zien. We mogen overal gebruik van maken. Ze laat ons achter om verder uit te pakken en ons comfortabel te maken.
Een kamer van vier, dat is het fijnst toch wel. Later blijkt er echter niemand meer bij te komen dus hebben we de kamer voor onszelf, wat een luxe. Als we later de deur uit gaan, komt Pedro ons nog achter na. Hij geeft aan dat hij ons nog wilde vragen of we behoefte hadden aan een massage, er komt later een masseur. We bedanken hem vriendelijk, maar geven aan er geen gebruik van te maken. Nou vort dan houd ik jullie niet langer op.
We eten wat in de plaatselijke bar, meteen daarna gaan we echter weer direct terug naar de herberg. We zijn allebei gesloopt, en kruipen al om 18.00 uur ons bedje in. Mike slaapt om 18.30 uur al als een roosje. Ik kijk nog ff het songfestival op youtube, een dag na de echte uitzending, maar ben heel blij. Gister baalde ik als een....... omdat het de eerste keer in mijn leven is dat ik het niet kon zien. Om 21.00u hebben ik alle optredens kunnen zien en vallen bij mij ook de luikjes dicht.
Heerlijk geslapen en weer helemaal bij gekomen van gister, verschijnen we aan het ontbijt. Pedro heeft alles klaar staan en vraagt of we joffie of thee willen. Hij heeft al brood voor ons geroosterd. Boter en jam staan op tafel. We vullen de thermoskannetjes met kokend water voor de tocht. En vragen Pedro hoe lang hij de herberg al heeft. Ze wonen er 5 jaar en de herberg is nu een jaar open. Hij heeft het hele huis helemaal zelf op geknapt. We zeggen hem dat dit de mooiste herberg is waar we gelogeerd hebben, en dat is ook echt zo. Hij gebaard dat hem dat heel erg goed doet te horen. Dit is de eerste herberg waar ik me echt thuus heb gevoeld, en waar we ons oprecht welkom hebben gevoeld.
Het is de eerste herberg waar ik het erg vindt te moeten gaan.
We gaan de deur uit, en zodra we buiten staan bedenken we dat we graag een foto met Pedro willen maken. Dus weer terug. PEDRO! picture. We pakken de selfiestick en maken een paar foto's. Pedro zegt: dit is mijn eerste selfie ever.. we beloven hem de foto's te sturen.
Adios!
Het is even stil geweest, wat niet inhoud dat wij hebben stil gezeten. In tegendeel, we hebben de grote stad León al achter ons gelaten, en zijn nu in een heel klein plaatsje, San Martin del Camino. Dat wil zeggen dat we ver over de helft zijn en dat wil ook zeggen dat we inmiddels over het geologische midden van de camino francais zijn.
Maar eerst neem ik jullie mee naar Reliegos, wat inmiddels al weer 50km achter ons ligt. We hadden die dag een mooie wandeling van ruim 30 km. We lopen van Sahagún naar Reliegos. Omdat we erg benieuwd zijn over wat de pelgrim in de oudheid ervaren moet hebben nemen we de oude romeinse weg. Op sommige stukken ervaar je echt nog de oude weg. Heel veel grotere keien achtereen gelegt. Maar zelfs de romeinen deden als aan open asfalt, eerst werden namelijk grotere stenen op zand gelegt dit werd met een lichte bolling gedaan, waardoor het midden van de weg hoger lag dan de buitenzijde. Daar overheen kwam een laag kleinere stenen die over en tussen de grotere stenen vielen. Hierdoor ontstond een redelijk vlak wegdek waar het water goed door heen kon, en naar de zijkanten kon aflopen. De weg is natuurlijk niet meer helemaal intact maar op sommige stukken krijg je een indruk hoe het moet zijn geweest. In verbeelding zie ik de zware houten karren over de keien bolderen. Ik bedenk me dat dat geen pretje moet zijn geweest, omdat de karren waarschijnlijk nog geen vering hadden. Het was dus de hele dag hobbelen. En dat was als je met paard en wagen ging. Te voet was zeker ook niet makkelijk. Voor ons met goed schoeisel en een stevige zool is het na een dag lopen al aardig vermoeiend voor de voeten, laat staan als je enkel een vetersandaal, met een heel dun leren zooltje onder je voet hebt, dat geeft veel meer ongemak nog.
Maar goed we gaan terug naar heden tijd.
In Calzadilla de los Hermanillos eten we nog wat en doen we nog een boodschapje, want de komende 17 km is er helemaal niets. Alleen zandpad en natuur. Tussendoor nemen we even rust als we een mooi plekje hebben gevonden, om een broodje te eten wat te drinken of een stuk fruit te eten.
Het is weer warm en de laatste 12 km hakken er dan ook behoorlijk in. We zijn allebei eigenlijk niet meer vooruit te branden, maar ook nu is de enige manier er te komen door je ene voet voor je andere te zetten. Dat blijven we dan ook stug volhouden tot we het kleine plaatje Reliegos binnen strompelen. Nu nog opzoek naar onze herberg, dat is in een vreemde plaats altijd een hele kunst, zeker omdat ze hier niet aan het begin van de plaats een handig infobord hebben staan met het stratenplan. Het komt er daarom meestal op neer dat Mike een lokaal persoon aanspreekt en beleeft in het spaans vraagt of hij wat mag vragen. De spanjaarden blijken altijd uiterst vriendelijk en zeer behulpzaam, we hebben zelfs een keer gehad dat een oudere heer ons voor de deur van de auberge bracht. De man was helemaal met ons mee gelopen om ons op het adres te brengen.
Ook deze mevrouw was erg behulpzaam en maande ons haar te volgen, ze leverde ons nagenoeg voor de deur af.
Wat een enorm leuke herberg is dit. Het is een lemen huis, waarvan we er de laatste dagen steeds meer zien. Het heeft ossebloed-rode luiken voor elke raam. Boven de deur hangt een heel kleurrijk uithang bord met de tekst: auberge ADA.
door de openstaande deur klinkt muziek, Nora Jones, lekker rustig. Pffff wat een fijne binnenkomer, denk ik nu al. De inrichting is heel naturel, lekker licht helder en fris, maar vooral warm en rustig. Het voelt als een warme geborgen deken om je heen. Achter, aan het hoofd van de tafel zit een oudere vriendelijke man die bij onze binnenkomst, meteen opveerd en ons vriendelijk en warm in het spaans onthaald. Het voelt echt en oprecht. Ik kan een beetje volgen wat hij zegt, al versta ik hem niet echt.
Bij het lezen van Mike zijn doopnaam (Petrus) begint hij te lachen en honderd uit te vertellen. Met wijzen en handgebaren begrijpen we dat hij probeerd duidelijk te maken dat ze naam genoten zijn. Zijn naam is namelijk Pedro.
Aan de tafel zit nog een jonge dame. Ze kleurt soort mandala tekeningen (kleuren voor volwassenen). Ze heeft het syndroom van down. Mike zegt tegen haar dat ze mooie kleurplaten maakt, maar maakt in het spaans een vormfoutje, waarop Ada, zo blijkt ze te heten, begint te gniffelen. Pedro legt uit dat waneer het onderwerp een ding is dat je het anders moet zeggen. Ada gniffeld nogmaals. Nadat onze schoenen netjes in de kast staan en de stokken zijn opgeborgen. Staat Ada met een verrassing achter haar rug. Haarhanden komen in een snelle beweging achter haar rug vandaan, en overhandigd ons wegwerp hoezen voor om het kussen en matras. Ada neemt ons mee naar de boven verdieping laat ons onze slaapkamer zien, en zegt dat we onze spullen even neer kunnen zetten voor ze verder gaat met de rondleiding. Ze laat de badkamer en....... een meditatie ruimte zien. We mogen overal gebruik van maken. Ze laat ons achter om verder uit te pakken en ons comfortabel te maken.
Een kamer van vier, dat is het fijnst toch wel. Later blijkt er echter niemand meer bij te komen dus hebben we de kamer voor onszelf, wat een luxe. Als we later de deur uit gaan, komt Pedro ons nog achter na. Hij geeft aan dat hij ons nog wilde vragen of we behoefte hadden aan een massage, er komt later een masseur. We bedanken hem vriendelijk, maar geven aan er geen gebruik van te maken. Nou vort dan houd ik jullie niet langer op.
We eten wat in de plaatselijke bar, meteen daarna gaan we echter weer direct terug naar de herberg. We zijn allebei gesloopt, en kruipen al om 18.00 uur ons bedje in. Mike slaapt om 18.30 uur al als een roosje. Ik kijk nog ff het songfestival op youtube, een dag na de echte uitzending, maar ben heel blij. Gister baalde ik als een....... omdat het de eerste keer in mijn leven is dat ik het niet kon zien. Om 21.00u hebben ik alle optredens kunnen zien en vallen bij mij ook de luikjes dicht.
Heerlijk geslapen en weer helemaal bij gekomen van gister, verschijnen we aan het ontbijt. Pedro heeft alles klaar staan en vraagt of we joffie of thee willen. Hij heeft al brood voor ons geroosterd. Boter en jam staan op tafel. We vullen de thermoskannetjes met kokend water voor de tocht. En vragen Pedro hoe lang hij de herberg al heeft. Ze wonen er 5 jaar en de herberg is nu een jaar open. Hij heeft het hele huis helemaal zelf op geknapt. We zeggen hem dat dit de mooiste herberg is waar we gelogeerd hebben, en dat is ook echt zo. Hij gebaard dat hem dat heel erg goed doet te horen. Dit is de eerste herberg waar ik me echt thuus heb gevoeld, en waar we ons oprecht welkom hebben gevoeld.
Het is de eerste herberg waar ik het erg vindt te moeten gaan.
We gaan de deur uit, en zodra we buiten staan bedenken we dat we graag een foto met Pedro willen maken. Dus weer terug. PEDRO! picture. We pakken de selfiestick en maken een paar foto's. Pedro zegt: dit is mijn eerste selfie ever.. we beloven hem de foto's te sturen.
Adios!
-
19 Mei 2016 - 07:14
RRina Van Grinsven:
Hoi Bart en Mike,
Weer een leuk verhaal,ik zei al tegen René we hebben al een paar dagen niks gehoord ,maar jullie maken het goed fijn hoor.
Leuk verhaal,bedankt weer.
En een hele goede reis verder ,op naar t volgend avontuur .
Groetjes René en Rina. -
19 Mei 2016 - 07:27
Tebiena:
Wat een mooi verhaal.en wat fijn om zo'n overnachting te hebben waar je je helemaal kunt relaxen.
Het songfestival had je wel kunnen missen wat mij betreft. Vond er geen goeie bij zitten n.l.
Maar smaken verschillen natuurlijk.
Weer een goeie start van een nieuw avontuur en tot een volgende keer..
Gr vanuit een druilerig Deurne -
19 Mei 2016 - 07:49
Astrid:
Hier bleef het stil,maar op mijn telefoon bleven foto,s komen zodat we wisten dat het goed zat. Heb dus al een gezicht bIj die lieve Pedro.speciale man...met goeie zorgen,fijn! Jammer dat je daar dan na 1nacht alweer moet opstappen,maar ook jullie nieuwe route was weer mooi en dat zorgt er toch voor dat jullie genietend langzaam richting santiago lopen. Het ga jullie goed,succes met de tweede helft.
Liefs Mark en Astrid -
19 Mei 2016 - 09:04
Pap En Mam:
hallo lieve kanjers fijn om weer iets van jullie te horen..fijndat jullie een fijne herberg hebben gehad en goed geslapen hebben.weer een dag verder naar het eind punt.heel knap van julie.hier is alles oke en met Brenannam gaat het heel goed.[ik denk dat hij niet meer mee wil naar helmond] heel veel lievde groeten en een dikke knuffel Breannam.en nog een hele fijne tweede helft voor jullie.en maar rustig richting Santiago.tot horen.pap en mam -
19 Mei 2016 - 10:42
Sjaak Annemie:
Hoi bikkels fijn om te horen dat alles naar wens is en gaat.Hier is ook alles oké op het weer na.we genieten volop van de verslagen de mooie foto,s die worden door gestuurd.. Mike zo komt je talenkennis goed van pas, met pijnlijke voeten telt elke km. Jullie zien er nog fris en vrolijk uit.
Xxxx Pap mam -
19 Mei 2016 - 13:26
Hetty:
heerlijk zo'n slaapplekje en de kamer voor jullie samen! -
20 Mei 2016 - 17:02
Angelie:
mooi verhaal -
20 Mei 2016 - 23:18
Peter:
Leuk verslag weer mannen!
Heb de hele tocht weer kunnen voelen.
Wat een levenservaring lijkt me dit.
Zie weer uit naar t volgende verslag -
20 Mei 2016 - 23:34
Nonkel Zjos:
weer een fantastische ervaring! Maak asjeblief je verhalen langer. Het leest alsof je zelf in het verhaal zit. Prachtig!!! Buen Camino!!!
Jos en Diniëtte -
20 Mei 2016 - 23:46
Geno:
He Mike en Bart
We blijven met jullie mee wandelen, het verhaal en avontuur blijft boeien.
Geniet van deze vrijheid.....
Warme groeten -
21 Mei 2016 - 10:31
Tante Ans:
Hi Bart en Mike.
Wat een mooi verhaal weer..en wat een avontuur.
Het is dan net of je er zelf bij bent zo mooi geschreven.
Nou jongens zet m op een goede tocht verder..en hopelijk nog veel mooie slaapplekjes.
gr vanuit Uden -
22 Mei 2016 - 13:42
Tante Mieke En Ome Theo.:
Hoi Bart en Mike:
Bart en Mike, nog bedankt voor jullie prachtige verhalen en mooie foto's, over wat jullie samen beleefd en meegemaakt hebben. Het voelt net of wij er zelf een beetje bij zijn. Wij kunnen het bijna zelf zien, horen, ruiken, en voelen. Ga zo door met jullie mooie verslagen. De mooiste dingen zitten vaak in het simpele. Nog heel veel sterkte en kracht om deze tocht langs s'Heeren wegen goed te vol brengen. Veel succes en wandelplezier wensen wij jullie toe.
Tante Mieke en Ome Theo
-
22 Mei 2016 - 17:22
Janine:
Hallo Bart en Mike,
Ik ken jullie niet, jullie kennen mij niet .....
Maar ik volg al geruime tijd jullie blog, en zit elke keer weer gefascineerd te lezen.
Zelf heb ik de Camino drie jaar geleden gelopen en zoals iedereen ben ik aangestoken door dat hardnekkige Camino-virus wat je nooit meer loslaat, daarom lees ik regelmatig verslagen van mensen die nu aan de wandel zijn. Jullie verhalen steken daar met kop en schouders bovenuit: zulke mooie beschrijvingen en overpeinzingen!
Jullie zijn nu met de laatste loodjes bezig, een pittig traject door Galicië met een paar flinke kuitenbijters maar met jullie instelling gaat dat allemaal lukken. Heel veel succes nog en vergeet vooral niet te genieten.
Een warme groet, Janine -
22 Mei 2016 - 18:49
Bart En Mike Konings:
Hey Janine,
Totaal onverwacht maar oh zo leuk, je reactie. Wat leuk dat je door onze verhalen weer geniet van de camino. Voor ons is het de eerste, en wij ervaren hem als bijzonder mooi in alle opzichten.
Dankjewel voor je compliment, ik ben me er niet van bewust van maar blijkbaar kan iedereen zich een beeld vormen van wat we meemaken, waar we blij om zijn want het is te mooi om het niet te delen.
Tja en inderdaad het loopt alweer tegen het eind. Dat we startte lijkt maanden geleden, en tegelijkertijd is het heel snel gegaan.
Nou geniet nog lekker met ons mee, het volgende verhaal is alweer online, en dank voor je leuke reactie.
Groeten Bart en Mike.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
