DE PELGRIM

De pelgrim is een bijzonder mens en kent verschillende verschijningsvormen.
Zoals we al eerder aangaven moet ieder zijn eigen pad bewandelen, ieder heeft ook zijn eigen bagage die hij met zich mee torst, dat geldt letterlijk maar meer nog figuurlijk.
Zo komen we op onze tocht veel dolende pelgrims tegen. Mensen die op een punt zijn in hun leven, waar het spoor lijkt te zijn dood gelopen, en de camino gebruiken om weer opnieuw richting te geven aan hun leven. Even los zijn van alles en iedereen, terug naar de basis, je eigen ik. Wie ben ik, wat wil ik, wat is echt belangrijk voor mij. De pelgrim heeft voor dit soort vragen zeeën van tijd, tijdens het lopen kun je veel mijmeren en overdenken, ook maakt lopen an sich een en ander in je los zonder dat je daar echt sturing aan hoeft te geven. Om ons heen horen we dan ook verhalen van mensen die in hun relatie zijn vast gelopen en willen uitzoeken wat er nog echt over is van waar het ooit mee begon, dat is best heftig om te horen. Een ander verhaal is van iemand  die haar burn-out een plek wil geven, en wil onderzoeken wat ze anders mag gaan doen in haar leven. Een aantal mensen lijkt ook opzoek naar antwoorden waarvan zij niet kunnen vermoeden dat ze die al in zich dragen, hopelijk geeft de camino hen dit inzicht.
Deze verhalen kwamen we aan het begin van onze camino tegen, wij kregen daardoor het gevoel dat we een beetje outsiders waren. Wij hebben immers hele andere redenen om de camino te lopen. Deze is ook veel vrolijker van aard. Wij lopen de camino om ons 18 jarig samen zijn te bekronen, en wel in het jaar dat ik mijn 40ste levensjaar in loop en Mike zijn 45ste. Allemaal heugelijke feiten.

Gelukkig horen we later ook vrolijkere redenen van mensen om de camino te lopen. Mensen die hem uit sportief oogpunt lopen, of om de ontmoetingen met mensen over de hele wereld. Of gewoon om de ervaring van de tocht. En er zijn ook de mensen die hem uit spiritueel oogpunt lopen. Veel Koreanen, Brasilianen en met name andere zuid amerikaanse landen lopen om die reden. Het lijkt of daar de katholieke kerk zijn invloed nog heeft, meer als bij ons, waar mijn indruk is dat het langzaamaan afbrokkeld en de kerk als instituut nog nauwelijks invloed heeft. Ook hier in spanje lijkt de katholieke kerk nog betekenis te hebben in de samenleving.
Ik krijg ook de indruk dat men enige mate van ontzag heeft voor de pelgrim.

Een Pelgrim is ook een bijzonder mens. Dat zeg ik niet om onszelf nu eens op de borst te kloppen, maar puur uit het feit dat je als pelgrim heel wat te incasseren hebt. Ik, wij, hebben daar, voor we hieraan begonnen, toch ook wat te makkelijk over gedacht.
Het terug geworpen worden op je eigen lijf en leden en je mentale capaciteit is niet iets om licht over te denken.
Als voorbeeld: dag 1 de pyreneeën; dat gaat echt niet vanzelf, dat hakt er eerst fysiek hard in, en als je lichaam het opgeeft, zul je het vervolg van je tocht op mentale kracht moeten doen. Dat betekent dat je 7 keer sterft voor je de top bereikt, en dat je daarna nog eens zo lang mag afdalen waardoor je opnieuw over je grenzen moet, om doodmoe aan te komen op je bestemming. Dit is overigens geen beklach, want hoe tegenstijdig het ook klinkt, ik had het voor geen goud willen missen. Omdat juist het moeilijkste pad, het meest in zich draagt, en het meest uit jezelf naar boven haalt.
Maar dat is niet alles, de Pelgrim moet op meerdere fronten incasseren. De nachtelijke geluiden, daarover hebben we al eerder verteld. Ook steeds opnieuw je eigen plekje vinden in een ruimte of tussen veel verschillende mensen. Het incasseren van het gedrag van anderen, dat kan gaan van hoe ze omgaan met anderen, hoe ze zich in een ruimte manifesteren. Maar ook gewoonten wat voor de een heel normaal is kan voor een ander heel anders zijn. Als Pelgrim moet je dus wel heel tolerant zijn naar de ander, hoewel er natuurlijk ook pelgrims zijn waar dit helemaal niet in op komt, zij doen gewoon hun eigen ding ongeacht waar ze zijn met wie ze zijn.
Het komt dus heel regelmatig voor dat je als pelgrim moet accepteren en moet loslaten.

Het toppunt van incasseren en loslaten was voor ons, zoals we er zelf om grappen, het HORROR-DINER:
We zijn aangekomen in een klein plaatsje, San marco del Camino genaamd. Na een lange wandeling, met een brandende zon, en niet een beetje maar zo erg dat alles wat naast het pad groeide verdroogt verdord, en verschroeid was, de lak van de auto's werd afgebrand, informatie borden langs de camino, onleesbaar gemaakt doordat de zon ze gewoon verschroeid heeft. Na inschrijving en een douche en rust in de tuin van de herberg, waar het opvallend hard was gaan waaien, besloten we naar het dorpje te lopen om gezellig wat te eten. De meeste pelgrims van onze herberg aten in de herberg. Later bleek dat een uitstekende keuze van hen.

In het dorpje blijkt nauweljjks leven te bekennen, een dorpskern lijkt het niet te hebben. Na een rondje te hebben gedaan kunnen we maar 1 bar/ restaurant vinden, Los Picos genoemd. Vol vertrouwen bestijgen we de trap om het restaurant op de eerste verdieping te breiken. We stappen binnen, waar de eigenaresse van schrik uit haar stoel voor de grote flatscreen opspringt, en ons enigszins verschrikt aan kijkt. De bar/restaurant is compleet leeg, en zoals ik het on eerste oogopslag zie is hier in jaren geen levende ziel binnen geweest, misschien zijn wij sinds de opening wel de eerste echte gasten. Het is niet helemaal wat we er van gehoopt hadden maar bij gebrek aan keuze besluiten we de gok maar te wagen. Mijn vermoeden, dat we de eerste gasten zijn sinds opening, wordt nog eens bekrachtigd doordat de eigenaresse ineens overdreven nadrukkelijk is gaan zingen. Het komt een beetje onnatuurlijk op ons over, alsof ze zich ineens geen houding weet te geven. Dat nemen we maar even op de koop toe. We vragen naar het menu; okee ze lijkt verheugd dat we blijven eten, en komt al zingend met de nodige spullen bij onze tafel. Even denken in de vluggigheid twee geprinte menutjes te zien, maar later zijn ze nergens meer te bekennen???
Ze heeft een kladblokje bij zich waar het menu opgeschreven staat. Ze legt uit en doet nog een aanbeveling voor de specialiteit van het huis, inktvis-iets. Omdat ik van het huis al niet een heel hoge pet op heb en geen inktvis lust valt die al af. We besluiten het meest veilige van het menu te bestellen. Ensallada rusa (soort huzarensalade), ze verteld er trots bij dat ze hem zelf gemaakt heeft. En de spagetti bolognesa. Willen we wijn of water? Wijn alstublieft.
Even later komt ze terug met twee wijn glazen en een fles wijn, waar al een glas uit is. Ach ja....
We schenken de rode wijn in die wel heel erg koel bewaard is voor rode wijn, tja voor €10,- moet je ook niet te veel verwachten, zeggen we dan maar. Proost.
Terwijl onze salade al zingend wordt bereid, hebben wij de tijd om de ambiance eens goed in ons op te nemen. Daar zijn we niet gelukkiger van geworden, eerder bezorgder. De vloer is gemopt met water dat sinds de opening 10 jaar geleden niet meer is ververst. Één raam in het bijzonder heeft nog nooit het genoegen gehad een was beurt te onvangen, waar door het lijkt als of je zicht wordt verminderd door vitrage, maar bij beter kijken blijkt het echt zoveel vuil te zijn. Er hangen plafondventilatoren, waarvan we hevig hopen dat ze niet besluiten deze aan te zetten omdat hier een hele dikke vettige stoflaag van 2 cm opligt, die het hele dorp een zonsverduistering bezorgt als ze wel worden ingeschakeld. Er is in het verleden waarschijnlijk een lekage geweest, we denken dit te kunnen opmaken uit het feit dat er op de plek waar een gat in het plafond is gezaagd, de rolgordijntjes en een deel van het om liggende plafond bruine vlekkerige kringen bevat. De rolgordijntjes opzich waren bij aanschaf waarschijnlijk wit, maar zien nu grijs geel van stof rook en wie weet wat nog meer. Voor de bar ligt afval van opengescheurde suikerzakjes koekkruimels. Over de bar ligt een waas van..... tja waarvan? Acher de bar staan een aantal rekken? Helemaal leeg?
Er is nog wel een grote standaard, waarin welgeteld 2 kleine zakjes chips te koop zijn. Er liggen meerdere dode vliegen op de vensterbank, nou ja wat ooit een vensterbank was. Het behang heeft opgegeven nog langer aan de wand gekleeft te blijven. Het meubilair komt uit een ander tijdperk van voor mijn geboorte, maar eerlijk is eerlijk de stoelen zitten lekker. Jammer dat de bekleding van skyleer is, waardoor ons achterste langzaam broeierig wordt en resulteerd in dat je aan je stoel plakt. Tja... € 10,- ! Grappen we van ellende maar. We maken ons nu toch echt wel zorgen wat er zo dadelijk uit de keuken komt.
Tijd om er lang over te pijnzen krijgen we niet, daar is onze salade. Innerlijk slaak in een zucht van verlichting, het ziet er herkenbaar uit en smaakt niet heel erg verkeerd. Beetje te veel olie maar dat komt waarschijnlijk door het "vers gemaakte" BLIKJE tonijn wat in hetmidden boven op de salade is omgekiept. Accepteren en loslaten gonst door mijn hoofd, maar toch moet ik daar nu heel hard voor werken. Had het gesmaakt, is de vraag. Ik lach en knik een keer, ik kan het niet opbrengen het gerecht van welk comentaar dan ook te voorzien. Ze neemt genoegen met mijn lach.

Na enig gezang in de keuken wat gekletter van borden, presenteert ze de hoofdgang de pasta. Het blijkt geen spagetti maar penne, nou ja ook goed. Er zit een rode saus bij met iets er doorheen dat we niet kunnen definiëren. Bij de eerste hap weet ik meteen wat het is. Chorizo, maar in deze vorm herken ik er niets van. Bij nog wat nadere bestudering blijken er knierzeltjes en fragmenten van de ruggegraat van een vis in te zitten. Ik ben inmiddels klaar met accepteren en loslaten, pik de penne er tussenuit om in iedergeval iets gegeten te hebben. Mike trekt het echt niet en legt discreet zijn papieren servet over zijn bord. De eigenaresse komt de bord(en) ophalen, en vermoedt dat er iets niet pluis is. Mike red zich eruit door te zeggen dat het teveel was, en ik doe een poging door te zeggen dat de chirizo te sterk voor me is. Twijfelachtig knikt ze een keer en neemt mijn bord mee die van Mike laat ze staan.
Ze vraagt wat we als toetje willen: we hebben drie keuzes, maar de flan kan ze echt aanbevelen, zelf gemaakt echt iets voor jullie. Even maak ik snel een risico inventarisatie tussen de drie opties, razendsnel flitsen allerlei dingen door mijn hoofd. Ik kies het geen waar ik het minst gevaar mee loop, en ga voor de aanbeveling. Ik zie aan Mike dat hij het zelfde heeft zitten doen in die splitsecond. Ook de flan. Achter de bar zien we de man van de eigenaresse twee plastic bakjes flan storten op een schoteltje. Pffffff hiervan weten zeker dat we niets oplopen.
Als het op is vraagt ze of we nog koffie willen. Dat aanbod slaan we vriendelijk af en vragen de rekining. Oooh nu al weten jullie het zeker? Als er iets is dat ik héél zeker weet is het dat ik hier zo snel als mogelijk weg wil. Maar dat denk ik, ik zeg het niet, ik lach en knik weer. Okee zegt ze uit het niets dat is 10 voor jou en 10 voor jou. Ooh okee geen rekening, niet dat ik dat erg vindt, maar het kwam wat onverwacht. Snel betalen we, pakken onze spullen bij elkaar, en het liefst zouden we heel hard wegrennen, maar om ook het laatste stukje beleefd te blijven verlaten we rustig het pand dat even goed in het verlaten Tchjernobyl had kunnen staan. Brrrrrrr, dit is zo'n ervaring die je de rest van je leven zult heugen en er om kunt lachen als je begint met..... weet je nog toen......
Terug in de herberg wordt onze keuze nog eens extra hard opnieuw ingepeperd. De mensen die hier eten krijgen heerlijk verbereide paella met een heerlijk verse salade, knapperige sla met vanalles lekkers erdoor.
Auw, dat is nog eens incasseren!!!