Eindelijk dan toch, het sprookjesbos

Foncebadón - Ponferrada 27km.

Vandaag beloofd een hele bijzondere dag te worden. We zullen vandaag namelijk het hoogste punt van de hele camino bereiken, Cruz de Fierro (kruis van ijzer), wat verwijst naar het grote ijzeren kruis dat op een paal van een aantal meters hoog op een berg steentjes lijkt te zijn gepoot. In werkelijkheid is het natuurlijk andersom. Vroeger was het zo dat op de eeg naar Cruz de Fierro om de zoveel meter een ijzeren kruis naast de weg stond. De meeste kruizen zijn in de loop der jaren vervangen voor houten kruizen.

Maar eerst even terug naar ons vertrekpunt van vandaag want dat is wel speciaal om te vermelden. Waren het niet voor de camino dan was dit plaatsje van de aardbodem verdwenen. Het dorpje is een aantal jaar geleden compleet verlaten, er was geen levende ziel meer te bekennen. Doordat de camino hierdoor trok is er eerst een herberg gestart,daarna kwam er een restaurant, werd er een hotel gevestigd en kwamen er langzaam meer herbergen een winkeltje en gingen er ook weer lokale mensen wonen. Het plaatje ademd daardoor ook een bijzondere sfeer uit. Tussen de herrezen woninkjes en herbergen, zie je nog goed het verval waarin het plaatsje nog niet zo heel lang geleden in terecht gekomen was. Tussen de bewoonde huisjes en herbergen en restaurants vind je dan ook nog de ruïnes van wat eens prachtige rustieke woningen moeten zijn geweest. De muren van deze huizen zijn zeker een halve meter dik. Foncebadón kent nog maar een straat, en heeft geen bestrating.  Het berg dorpje ligt op een hoogte van 1450m, waardoor je een prachtig wijds uitzicht hebt. Het is adembenemend en we zijn dan ook wel even zoet met deze hele omgeving in ons op te nemen. We kunnen zover kijken als de horizon ons toelaat, het is onvoorstelbaar ver. Zover heb ik nog nooit over land kunnen weg kijken. Een bijzonder unieke ervaring. Een oud vrouwtje die een stukje verderop op haar tuinpad op en neer loopt om haar benen te oefenen, slaat ons gade en glimlacht voorzichtig. Het moet ook een leuk gezicht zijn geweest om daar twee mannen op de berg roerloos met open mond in de verte te zien staren. Ze lijkt te genieten van ons genieten. Als ik in mijn beste spaans tegen haar zeg: "muy bien" en gebaar naar de hele omgeving. Knikt ze, en verteld een heel verhaal aan me in het spaans. Blijkbaar klonk ik nogal overtuigend in het spaans. Omdat ik me met de situatie geen raad weet, en niet onbeleefd wil zijn, is het enige antwoord dat ik kan geven: "Si". Ik realiseer me dat ik de vrouw enorm tekort doe met dit antwoord, en durf haar niet meer aan te kijken, omdat ik bang ben dat ze nog meer gaat vertellen, wat de situatie nog pijnlijker gaat maken. Ik richt mijn blik dus maar weer in het onteindige, de vrouw blijft nog een tijdje vertwijfeld kijken en vangt dan gelukkig weer aan met haar oefening. Als we weer gaan zeggen we haar gedag, en zij doet hetzelfde maar besluit niet meer uit te wijden omdat ze zich realiseerd dat er niets uit gaat komen. Onze herberg is klein, zoals we dat het liefst hebben. Het bestaat uit meerdere gebouwtjes om een binnenplaatsje. Het wordt gerund door David en zijn zus. David heeft het eigenhandig opgebouwd tot wat het nu is.
De volgende ochtend hebben we het ontbijt, eenvoudig maar goed.

We lopen de onverharde weg van het dorpje omhoog de bergen in als maar omhoog. Het uitzicht ook hier is weer prachtig. Vandaag is het wat hei-ig in de ochtend en kunnen daarom minder ver weg kijken, maar even goed blijven we gefassineerd door de vele groene heuvels om ons heen. We stijgen naar ruim 1500m en zien daar ineens "landmark" 3 op onze camino. Cruz de Fierro, omdat we er al vroeg in de ochtend zijn is het gelukkig niet heel erg druk. Bij Cruz de Fierro is een bijzondere gewoonte ontstaan die inmiddels wel tot de legenden van de camino behoren. Het verhaal gaat dat waneer je op je camino een steen bij je draagt, waaraan je een probleem dat je ervaart aan toevertrouwt, en je steen op Cruz de Fierro achterlaat, je verlost zult zijn van dit probleem. Voor veel mensen dus een beladen en emotioneel moment. Het is dan ook niet vreemd dat er de nodige tranen over de wangen biggelen. Het is een hele aparte gewaarwording, maar op weg naar deze plek voel je de intensiteit van de plek toenemen. Als of je voelt dat daar veel emoties op die berg stenen zijn geprojecteerd. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik werd er stil van en had ook even niet de behoefte om veel te zeggen. In gedachten waren de mensen om ons heen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken, dat maakt misschien ook waarom het je aangrijpt. De stenen die we wilde leggen hebben we gelegt, iedere steen met een eigen verhaal. Als we klaar zijn komt er een taxi aan rijden met een aantal mensen erin waaronder Irna. Ze heeft bij ons in de herberg gezeten en we hebben haar gesproken. Irna heeft haar camino drastisch moeten aanpassen omdat ze letterlijk niet meer vooruit kon. Haar voeten zijn te pijnlijk doordat ze zijn doorgezakt, en onvoldoende steun in haar binnenzool heeft. Ze zal vandaag dus naar Ponferrado reizen per taxi. Ze is gister wel al naar dit punt gegaan met een canadeese vrouw die ook moeilijk liep, omdat ze dit perse wilde op eigen kracht. Ze blijft in de auto zitten terwijl een andere passagier er hier even uit wil. We kloppen op het raampje ze doet het portier open. "Ha jongens" zegt ze, "ik ben zo jaloers op jullie, ik had dit ook zo graag lopend willen doen maar het gaat echt niet" De tranen biggelen over haar wangen, en wij krijgen er een brok van in de keel. We kunnen ons het zo goed voorstellen hoe erg dit voor haar moet zijn. We wensen haar heel veel sterkte, nemen afscheid en misschien zien we elkaar nog in Ponferrado. Wij vervolgen ons pad, en zijn stil van de indrukken die we zojuist allemaal hebben opgedaan. Dit moet even bezinken.
Maar gelukkig helpt de omgeving ons afleiding te bieden er is genoeg te zien en het wordt mooier en mooier. We dalen en stijgen nog een keer voor we de rest van de dag alleen nog maar zullen dalen. Dat is voor de verandering wel eens fijn, gewoon dalen. Nou ja gewoon, we worden soms aardig op de proef gesteld omdat het pad op sommige stukken stijl daalt, dan weer stukken heeft die erg rotsachtig zijn. En natuurlijk ontkomen we ook vandaag niet aan de nodige natte stukken in het pad. Soms zo erg dat er een hele omweg gemaakt moet worden omdat het niet begaanbaar is. Maar al die tijd is de omgeving prachtig.

Tot we in een bos komen en het ineens betoverd lijkt te zijn. De natuur waar we nu doorheen lopen is te mooi om zo te zijn ontstaan. En toch is het echtzo. Het is alsof alles wat we eerder op de camino in dragmenten hebben gezien, hier op een plek bijeen gebracht is in een TE mooie compositie. Dit kan niet echt zijn. Het is een explosie van groen, van bloemen, van vogels, van kikkers, van watervallen en stroompjes. Het bijzondere is ook nog eens dat het er heerlijk ruikt. De waterstroom kruist een aantal keren op de route ons pad waardoor we op step- stones aan de andere kant met droge voeten het pad kunnen vervolgen.
Opeens horen we vaag in de verte een geluid wat niet direct thuis te brengen is in deze omgeving. Het wordt langzaam steeds luider maar zien nog niets dat het geluid kan veklaren. Dan opeens staan we midden tussen een kudde schapen, en zien we even later een grote witte hond aan de buitenzijde van de kudde oplopen. Even later nog een, in de verte aan de overkant van een veld zien we de derde. Zouden ze hier alleen lopen?
De herder is in geen velden of wegen te bekennen, althans dat dachten wij. Even later passeren we een man die op het hoogste punt overzicht heeft over de hele kudde. Heel bijzonder. Die honden lijken de kudde perfect te hoeden zonder aanwijzingen van de herder. Of kijk ik nu toch niet klein genoeg..... Ik kan het niet ontdekken. Een van de honden lijkt de schapen even beu te zijn en loopt een stuk voor ons uit naar het dorpje. Hij zal straks vast weer terug gaan naar zijn kudde. We passeren de werkelijk prachtige plaatsjes Riego de Ambrós en Molinaseca.
Ook deze plaatsjes lijken zo op de tekentafel van een groot atractiepark ontworpen te zijn. Zo mooi dat je bijna niet voor kan stellen dat het echt is. En toch is het zo, en voel je de prettige sfeer die de plaatsjes uitademen.
In het laatste plaatjes nemen we plaats op een prachig mooi terras pal aan de rivier bij de prachtig gerestaureerde middeleeuwse brug. We nemen een lekkere frisse salade, ik met een koud biertje en Mike een cola. We zitten hier misschien wel een uurtje of twee. Heerlijk, tjonge dat we dit toch kunnen meemaken. Genieten!!
Maar dan wordt het weer even ernst want het begint al laat te worden en onze eindbestemming Ponferrado ligt nog 7km voor ons. Dus hop de pas erin!
 Het is sonde omdit mooie plaatje te moeten verlaten. Maar ja accepteren en loslaten!
Om 18.00u lopen we Ponferrado in. Wven zag het er naar uit dat we nu toch echt een keer een plensbui over ons heen krijgen, maar wonder boven wonder, worden we ook nu weer ontzien. Wat is dat toch? Weer een zegening!
Wat een prachtige dag.......