Na regen komt..... nog meer regen.

AGÉS - BURGOS 25.6Km.

We hebben er goed aan gedaan dat we gister zijn door gelopen naar Agés. We hebben een prima herberg gevonden en beide goed geslapen. 'S avonds treffen we eerst Kyle uit de uk, in de kleine koffie bar. Het is leuk om hem weer tegen het lijf te lopen. Kyle heeft inmiddels een blesure opgelopen omdat hij toch te grote afstanden heeft willen lopen. Hij heeft dezelfde afstanden als wij gelopen, maar was in het begin steeds een plaatsje achter ons. Zijn rechter knie begint nu te protesteren, hij heeft hem gister getaped,en dat scheelt wel iets maar hij zegt: "ik moet echt rustiger aan gaan doen om die knie wat te ontlasten". Pfff vervelend als je wel wil maar je lichaam geeft aan niet te willen, maar ook dat kan deel worden van je pad, ook dan geldt wederom accepteren en loslaten.

Mijn lijfspreuk kom ik op de camino heel veel tegen in verschillende vormen.
"De kunst van het leven is durven en leren loslaten".

Ook Kyle zal zijn plan moeten loslaten en zich over moeten geven aan wat zijn lichaam hem dicteert.

Later treffen we Dia weer, ze is ingechecked bij de buren, ook een herberg. Iedereen die we vandaag spreken heeft de "P" gehad in de route, gelukkig, dat verzacht onze pijn, we zijn niet de enigen.
Laat op de avond als we terug zijn van het avondeten treffen we onze italiaanse vrienden weer Nicola, Andrè, en Giuseppe. Zij zijn een uur na ons vertrokken en door en door nat. Ze zijn net pas aangekomen. We hebben met vijven een kamer gedeeld in het klooster van de zusters in Santo Domingo de la Calzada. Giuseppe zit op de overloop met een fönhtje zijn schoenen droog te föhnen, hij is al een uur bezig als hij moet stoppen omdat de föhn te heet wordt, zijn schoenen zijn nog lang niet droog, dan maar kranten erin tot de föhn weer voldoende is afgekoeld. Adrè, de lolligste van de drie, lijkt door dit alles niet uit zijn humeur te zijn gebracht, hij lacht nog volop en is de vrolijkheid zelve. Na een uur horen we het föhntje weer loeien, Guiseppe zit weer op de overloop, we hebben wel met hem te doen, dat is echt het slechtste wat je kunt hebben, doordrenkte schoenen.

Maar goed terug heden ochtend. Wij zijn de enige op onze kamer die om 6.00u aanstalten maken om te vertrekken.
Sarrah, een warrige vrouw uit Australië is ons voor gegaan zij ging om 5.30u al de deur uit.
Omdat we de andere zo min mogelijk willen storen in hun rust, sjouwen we onze bagage in losse flodders naar de overloop waar Guiseppe vanochtend heel vroeg al weer bezig was om zijn schoenen verder te drogen. Andrè en Nicola, staan net het laatste in hun tas te stoppen, en lopen naar beneden. Wij ordenen onze spullen, en dat gaat inmiddels in een rap tempo, binnen no time zit alles weer op de juiste plek, en manoeuvreren we ons op de eerste etage tussen alle inpakkende pelgrims door,  naar de trap die ons op de begane grond brengt. Daar belanden we vervolgens in het volgende gekrioel van mensen, waar tussen wij onze schoenen moeten proberen aan te doen. Het is zo krap dat als er iemand langs moet, ik met mijn vingers in de knoop mijn voet met schoen opzij moet schuiven, zodat men er langs kan. Als beide schoenen aan zijn hebben we al voldoene rek en strek oefeningen gehad dat onze spieren al lekker soepel zijn, zo trekken we de deur dan ook achter ons dicht, heerlijk soepel. Kloink, en er was rust, pffffff heerlijk gefluit van vogels in de verte een hond die blaft. We pakken op de hoek nog een koffie en een brood met ham en kaas en een nutella croissant. Het is een heel erg mooi knus en klein cottage-achtig huisje. We zijn op tijd want na ons stroomt het vol met pelgrims, de ene na de andere. De man krijgt het wat benauwd van zoveel ineens en belt versterking. Niet lang daarna komt er een enthousiaste hippe spaanse vrouw luidkeels met:"olla, bon dias" binnen gestapt, en gaat aan de slag. Binnen no- time hebben deze twee de hele tent onder controle.

We hebben alles op, omdat het binnen nogal krap is doen we buiten onze rugzak pas op. Het druppelt een klein beetje, voor de zekerheid maar even de kap over de rugzak.
Naast me staat een man zijn best te doen, zijn regenponcho aan te krijgen, maar dat wil niet zo best lukken, na wat pirouettes gemaakt te hebben vraagt hij of ik hem een handje wil helpen. Natuurlijk, het zijn ook ondingen. Het is met twee zo gefixt. Hij blijkt Duits te zijn en komt uit Münsterland, we komen hem vandaag meerdere keren tegen.
Het waait vandaag stevig, en het regent zachtjes. In tegenstelling tot gister kan het ons vandaag niet deren.
Vandaag gaan we naar Burgos, en zijn dan nog 485km van Santiago verwijderd. Voor jullie klinkt dat onmenselijk ver, voor ons is dat te overzien als je het maar in stukjes hakt, en dat gaat ons heel goed af. Omdat we gister zijn doorgelopen, hebben we nu het voordeel dat we korter hoeven lopen. We moeten even een piekje over maar daarna hobbelt het langzaam berg af tot in Burgos. We bedenken ons opeens dat Dia vandaag haar laatse loopdag al heeft, morgen vliegt ze vanaf Burgos terug naar Helsinki, maar ze komt vast en zeker nog terug. Voor we het zelf in de gaten hebben zijn we de helling al over en begeven we ons ineens in Villalval. Vandaag is het pad rotsachtig, goed kijken waar je je voeten plaatst dus. We looen langs een kudde schapen die langzaam aan het onwaken zijn en nog lekker als een hoop wol bij elkaar liggen, een enkeling is de pootjes al aan het strekken. Een eindje verder zien we links van ons ineens een overdadigheid aan prilkeldraad, ik denk nog: wat raar zouden ze dat voor de schapen hebben gedaan, dat ze daar niet mogen komen i.v.m bepaalde plantengroei, maar dan is het wel heel overdreven gedaan. Later als we boven op de berg zijn zie ik een bordje: verboden toegang militair terein. Het kwartje valt!
We hebben uitzicht over de regio en in de verte zien we Burgos al liggen. We hebben het hobbelige pad achter ons gelaten en het is overgegaan in egaler zandpad, met hier en daar een kiezel. In een stoet van pelgrims dalen we af. Je voelt dat de sfeer anders is dan gister, iedereen is er beter aan. Opeens komen we bij een Amerikaanse vrouw die wat verdwaast naar boven staat te kijken. Er is een duitse vrouw bij die vraagt of ik tape heb. Uuh tape ja dat hebben we? Stukje bij beetje komt er meer duidelijkheid. De duiste vrouw zat in de berm voor haar ontbijtje, toen de Amerikaanse vrouw naar beneden kwam gelopen, zich verstapte op een kiezel en ten val kwam. De kleinste 3 vingers van haar linker hand lijken ontwricht te zijn. Zelf geeft ze aan dat ze denkt dat ze gebroken zijn. Ik vraag haar te vertellen wat er is gebeurt, ze doet haar verhaal en we kunnen zien dat ze pijn heeft. Ik vraag of ze haar vingers kan bewegen, dat gaat minimaal. Ik leg haar uit dat er twee dingen aan de hand kunnen zijn, of ze zijn uit de kom, of ze zijn gebroken, omdat ik niet kan zien of er sprake is van een breuk, kan ik de vingers niet terug in de kom trekken. Ik leg haar uit dat ik ga proberen om de drie vingers en de eventuele breuk te stabiliseren door ze te verbinden. Eerst maak ik de twee grootste vingers met een grote pleister aan elkaar zodat deze niet meer kunnen buigen, Mike assisteert me en geeft de juiste dingen aan, en steld de vrouw op haar gemak. Na de pleister het verband eromheen waarmee ik de pink aan de twee andere vingers vast maak die nu als spalk dienen, omdat ik niets anders bij de hand heb wat als spalk kan dienen. Tijdens het verbinden zie ik dat ze pijn heeft en zich vebijt. Ik verontschuldig me dat ik haar pijn doe en ga door met verbinden. De duitse vrouw komt met scheurpleister om het verband vast te zetten. Ik vraag of ik haar hand in haar sjaal mag hangen zodat haar hand hoger hangt en de zwelling zal meevallen. Mike vraagt of ze alleen is. Nee haar zus loopt ergens achter haar. Oke dan wachten we met je tot ze er is. Ik geef aan dat ze nog wel naar het ziekenhuis moet om foto's te laten maken en verder behandeld te worden, maar dat het zeker goed gaat komen. Ik vraag of ze wat voor de pijn wil, maar dat wil ze niet. Als haar zus komt dragen we haar over aan haar. Ze blijkt ook verpleegkundige te zijn. Wij lopen weer door.
Bij het volgende dorp stoppen we voor koffie en een schaaltje aardbeien. Mmmmm heerlijk zijn ze.
Als ik binnen sta om mijn koffie te bestellen hoor ik de zus van de Amerikaanse vragen aan de barman of die een taxi wil bellen voor het ziekenhuis. Als ik weer buitenkom zie ik het "slachtoffer" en vraag hoe het gaat. Ze heeft veel pijn maar tanden op elkaar. Kort daarna stopt een auto die hen naar het ziekenhuis van Burgos zal brengen. Maar voor ze vertrekt wil ze nog een foto met haar "nurse". Wij pakken onze spullen ook weer op en lopen weer verder. Langs het vliegveld van Burgos, bereiken we Villafria, zeg maar een voorwijk van Burgos, vanaf hier is het nog 10km.
We komen aan in Burgos, wat niet een heel goede eerste indruk maakt, pas 2km verder wordt het mooi. We komen in het oude centrum, daar ligt ook ons hotel. Wow dat ziet er heel sjiek uit. We checken in en.... we hebben weer een bad. Het is 14.30u. Ik dompel me onder in heerlijk heet water. Mike werk nog wat apps bij en kijk nog het nieuw in nedeland, en dan ruilen we om Mike in bad en ik lezen, dutje. Om 18.30u gaan we Burgos in opzoek naar iets te eten. Geen pelgrim menu maar iets eenvoudigst. We vinden een heel leuk klein restautantje waar de houtkachel lekker brand, het is fris geworden buiten. We hebben nog een tafeltje, een van de laatste het zit vol met allemaal pelgrims. We nemen een hamburger, maar wel een vers bereide van echt gehakt, en rode wijn. Heerlijk is het eten. We rekenen af en gaan de stad weer in want ik heb een ijssalon gezien. Daar pakken we een heerlijke softijs, we mogen ook nog 3 toppings uitzoeken. Tjonge blij als een kind met een brede glimlach verlaten we de salon om op een bankje de grote ijs op te eten.
Zo dat was me het dagje wel weer.......