ÉÉN DAG VOOR AANKOMST
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart en Mike
31 Mei 2016 | Spanje, Pedrouzo
Vandaag hebben we een wandeling van Arzúa naar Rúa, een wandeling van 18.2 km. We hebben heerlijk geslapen in Pension Rúa.
Ja ja het is een beetje verwarrend met de namen. Dat hadden wij ook met het reserveren. De ene is de plaats Rúa, de andere is het verblijf Rúa.
Maar goed, we lopen Arzúa uit opzoek naar een bar voor een ontbijtje. Dat bestaat voor ons meestal uit toast (tostada) of croissants met mermelade, of een napolitano (dat is een rechte croissant met daarin een reep gesmolten chocolade), dos cafe americano y dos zuma naranja (verse jus d'orange). De laatste week blijf je een beetje dezelfde mensen tegenkomen. Niet iedereen heb je gesproken, maar er is wel een wederzijdse blijk van herkenning, en dus groet je elkaar. De Nederlanders vallen daarin op omdat zij de enige zijn die niet in hun eigen taal groeten, maar de taal afstemmen op de mensen die ze aanspreken. Geen enkele andere nationaliteit doet dat, zij groeten de andere in hun eigen taal ongeacht wie ze tegenover zich hebben.
Na het ontbijt pakken we de route op, al gauw gaan we weer omhoog, we voelen dat nu echt wel aan ons lijf. Je lichaam begint nu toch vermoeid te raken, en hersteld niet meer helemaal na een nachtrust, dat heeft zijn uitwerking ook op het lopen overdag, met name het klimmen is daardoor zwaarder geworden. En aan het eind van de dag voelen we nu onze voeten vermoeid raken. Maar nog steeds hebben we geen problemen met onze voeten.
Na een dag of vier in de regen te hebben moeten lopen hebben we vandaag weer stralend weer. Het begon wat twijfelachtig en mistig, wat overigens wel prachtige plaatjes oplevert, maar uiteindelijk breekt de zon al gauw genoeg door. Het pad is nog nat en op sommige stukken heel nat van de laatste dagen, maar goed daar zijn we nu wel aan gewoon, wat niet wil zeggen dat we daar in berusten, het blijft vervelend.
Vandaag maken we voor het eerst ook kennis met een nieuwe soort Pelgrim. Het is de spaanse 100km- Pelgrim. En dat is toch een ander soortige Pelgrim. Deze mensen houden weinig tot geen rekening met de andere Pelgrims op het pad, zij lijken echt afgebakend met hun eigen clubjes te lopen hebben kleine dagrugzakjes en lopen regelmatig erg voor de voeten. Als je ze gedag zegt, wordt er niets terug gezegt.
Ik weet niet goed hoe ik het duidelijk moet maken, maar het lijkt of er twee verschillende golflengtes zijn, wij zitten op de ene zij op de anderen. Dat komt niet met elkaar overeen. Met wij bedoel ik de Pelgrims die al lange tijd onder weg zijn en hun hele hebben en houden zelf op hun rug dragen.
Okee dit is een van de laatste beproevi gen denk ik maar. Accepteren en loslaten... Toch merk ik dat ik me er aan stoor, vreemd eigenlijk, al die weken tolerant zijn naar medepelgrims lukt, maar dit voelt anders. Je merkt om je heen dat dit bij meer Pelgrims speelt, ook hadden we er al over gelezen in de boeken en blogs van andere Pelgrims. Maar me onvoldoende gerealiseerd dat het ook echt zo is.
Als vervolgens even later op het terras mijn stoel ook nog eens zonder vragen voor mijn neus bij onze tafel wordt weggepakt, terwijl ik net daarvoor drinken en een lekkere koek voor ons beide heb uitgestald op tafel, en binnen het dienblad ben terug geven, is bij mij de maat vol.
Ik neem een lege stoel aan hen tafel terug, met een duidelijke doch strenge: "thank you very much!". Ik zet hem terug aan onze tafel en ga zitten. Zo!, niet erg Camino- achtig, maar wel duidelijk.
Niet lang daarna komt een kudde zwart bonte dames aanlopen, Mike zegt: "die komen toch niet hierlangs", en kijkt wat bezorgt. En jawel hoor, ze komen pal langs het terras gelopen, recht achter Mike zijn stoel. Die kiest er even voor om aan de andere kant van de tafel te gaan staan, als één van de dames plots bij hem halt houdt om een blik te werpen. Even later voegt ze zich weer bij de rest en loopt door.
We gaan weer voort, en lopen op ons gemakje de zoveelste heuvel op, ik zeg tegen Mike, "dat is er wel weer een minder die we moeten nemen", hij knikt een keer. Na wat kleine plaatjes te hebben door kruist, lopen we Rúa binnen. Een klein plaatsje 1km voor Pedrouzo, waar de meeste Pelgrims hun laatste nacht zullen doorbrengen voor de langverwachte dag aanbreekt. Pedrouzo blijkt dan ook volledig volgeboekt een week geleden al, dit is het alternatief, en wat voor een!!.
Bij binnenkomst in het plaatsje Rúa stuit je meteen op een prachtig gerestaureerd iud spaans huisje. Mike zegt: "Oh, hier is het al, hier slapen we." Wow is dat ff boffen denk ik buiten nog. Binnen worden we verwelkomt door een vriendelijke jongedame, zij verteld ons dat ze net open zijn. Twee maanden geleden pas geopend. Het is prachtig. Ze wijst ons onze kamer en verontschuldigd zich voor het roze gehalte in de kamer.
Nou wij zijn heel tevreden, het ziet er supper de luxe uit. Bad kamer is ook prachtig. Hele luxe boxspring. Nou wij zijn meer dan tevreden, en dat roze en bloemetjes kunnen we ook nog wel handelen. We nemen een douche rusten wat, en gaan dan lekker beneden rustig in de kamer zitten bij de tuindeuren. Pfffff wat een rust, helemaal goed, meer hebben we ff niet nodig. Genieten......
Astrid en Monique zijn vanmiddag veilig geland in Santiago, en zijn al op het plein waar wij morgen ook zullen aankomen, het is heel erg bijzonder bericht ze ons.
Wij zijn heel erg benieuwd en kijken er erg naar uit. Sam en April zullen morgen ook aankomen. We zullen elkaar daar hopelijk nog ontmoeten. Linda en Esther zullen een dag later het plein opstappen.
Vol verwachting...........
Ja ja het is een beetje verwarrend met de namen. Dat hadden wij ook met het reserveren. De ene is de plaats Rúa, de andere is het verblijf Rúa.
Maar goed, we lopen Arzúa uit opzoek naar een bar voor een ontbijtje. Dat bestaat voor ons meestal uit toast (tostada) of croissants met mermelade, of een napolitano (dat is een rechte croissant met daarin een reep gesmolten chocolade), dos cafe americano y dos zuma naranja (verse jus d'orange). De laatste week blijf je een beetje dezelfde mensen tegenkomen. Niet iedereen heb je gesproken, maar er is wel een wederzijdse blijk van herkenning, en dus groet je elkaar. De Nederlanders vallen daarin op omdat zij de enige zijn die niet in hun eigen taal groeten, maar de taal afstemmen op de mensen die ze aanspreken. Geen enkele andere nationaliteit doet dat, zij groeten de andere in hun eigen taal ongeacht wie ze tegenover zich hebben.
Na het ontbijt pakken we de route op, al gauw gaan we weer omhoog, we voelen dat nu echt wel aan ons lijf. Je lichaam begint nu toch vermoeid te raken, en hersteld niet meer helemaal na een nachtrust, dat heeft zijn uitwerking ook op het lopen overdag, met name het klimmen is daardoor zwaarder geworden. En aan het eind van de dag voelen we nu onze voeten vermoeid raken. Maar nog steeds hebben we geen problemen met onze voeten.
Na een dag of vier in de regen te hebben moeten lopen hebben we vandaag weer stralend weer. Het begon wat twijfelachtig en mistig, wat overigens wel prachtige plaatjes oplevert, maar uiteindelijk breekt de zon al gauw genoeg door. Het pad is nog nat en op sommige stukken heel nat van de laatste dagen, maar goed daar zijn we nu wel aan gewoon, wat niet wil zeggen dat we daar in berusten, het blijft vervelend.
Vandaag maken we voor het eerst ook kennis met een nieuwe soort Pelgrim. Het is de spaanse 100km- Pelgrim. En dat is toch een ander soortige Pelgrim. Deze mensen houden weinig tot geen rekening met de andere Pelgrims op het pad, zij lijken echt afgebakend met hun eigen clubjes te lopen hebben kleine dagrugzakjes en lopen regelmatig erg voor de voeten. Als je ze gedag zegt, wordt er niets terug gezegt.
Ik weet niet goed hoe ik het duidelijk moet maken, maar het lijkt of er twee verschillende golflengtes zijn, wij zitten op de ene zij op de anderen. Dat komt niet met elkaar overeen. Met wij bedoel ik de Pelgrims die al lange tijd onder weg zijn en hun hele hebben en houden zelf op hun rug dragen.
Okee dit is een van de laatste beproevi gen denk ik maar. Accepteren en loslaten... Toch merk ik dat ik me er aan stoor, vreemd eigenlijk, al die weken tolerant zijn naar medepelgrims lukt, maar dit voelt anders. Je merkt om je heen dat dit bij meer Pelgrims speelt, ook hadden we er al over gelezen in de boeken en blogs van andere Pelgrims. Maar me onvoldoende gerealiseerd dat het ook echt zo is.
Als vervolgens even later op het terras mijn stoel ook nog eens zonder vragen voor mijn neus bij onze tafel wordt weggepakt, terwijl ik net daarvoor drinken en een lekkere koek voor ons beide heb uitgestald op tafel, en binnen het dienblad ben terug geven, is bij mij de maat vol.
Ik neem een lege stoel aan hen tafel terug, met een duidelijke doch strenge: "thank you very much!". Ik zet hem terug aan onze tafel en ga zitten. Zo!, niet erg Camino- achtig, maar wel duidelijk.
Niet lang daarna komt een kudde zwart bonte dames aanlopen, Mike zegt: "die komen toch niet hierlangs", en kijkt wat bezorgt. En jawel hoor, ze komen pal langs het terras gelopen, recht achter Mike zijn stoel. Die kiest er even voor om aan de andere kant van de tafel te gaan staan, als één van de dames plots bij hem halt houdt om een blik te werpen. Even later voegt ze zich weer bij de rest en loopt door.
We gaan weer voort, en lopen op ons gemakje de zoveelste heuvel op, ik zeg tegen Mike, "dat is er wel weer een minder die we moeten nemen", hij knikt een keer. Na wat kleine plaatjes te hebben door kruist, lopen we Rúa binnen. Een klein plaatsje 1km voor Pedrouzo, waar de meeste Pelgrims hun laatste nacht zullen doorbrengen voor de langverwachte dag aanbreekt. Pedrouzo blijkt dan ook volledig volgeboekt een week geleden al, dit is het alternatief, en wat voor een!!.
Bij binnenkomst in het plaatsje Rúa stuit je meteen op een prachtig gerestaureerd iud spaans huisje. Mike zegt: "Oh, hier is het al, hier slapen we." Wow is dat ff boffen denk ik buiten nog. Binnen worden we verwelkomt door een vriendelijke jongedame, zij verteld ons dat ze net open zijn. Twee maanden geleden pas geopend. Het is prachtig. Ze wijst ons onze kamer en verontschuldigd zich voor het roze gehalte in de kamer.
Nou wij zijn heel tevreden, het ziet er supper de luxe uit. Bad kamer is ook prachtig. Hele luxe boxspring. Nou wij zijn meer dan tevreden, en dat roze en bloemetjes kunnen we ook nog wel handelen. We nemen een douche rusten wat, en gaan dan lekker beneden rustig in de kamer zitten bij de tuindeuren. Pfffff wat een rust, helemaal goed, meer hebben we ff niet nodig. Genieten......
Astrid en Monique zijn vanmiddag veilig geland in Santiago, en zijn al op het plein waar wij morgen ook zullen aankomen, het is heel erg bijzonder bericht ze ons.
Wij zijn heel erg benieuwd en kijken er erg naar uit. Sam en April zullen morgen ook aankomen. We zullen elkaar daar hopelijk nog ontmoeten. Linda en Esther zullen een dag later het plein opstappen.
Vol verwachting...........
-
31 Mei 2016 - 18:56
Dick En Elly Van Der Vaart:
Vol verwachting klopt ons......
Op de Portugese heb je minder last van de 100 km lopers. Al hadden we wel een dingetje zeg maar met een groep Nederlanders die 8 km per dag lopen en ook in een herberg (helaas de onze) sliepen. Klagen over blaren moesten per direct een apotheek en een droogrek (die wij al in gebruik hadden) en gingen de volgende dag om 8.30 uur met de bus naar de volgende plaats voor het ontbijt. Vonden het raar dat wij om 22.00 uur gingen slapen en klaagden om 6.00 uur toen wij en met ons nog anderen onze rugzakken inpakten en wassen en da soort gein.... Och tot 10 tellen en hopen dat je ze niet meer ziet. Wij zagen ze gelukkig niet meer iig.
Geniet morgen en de komende dagen!!! We appen nog wel ff.
Kus van ons -
31 Mei 2016 - 19:10
Tante Mieke En Ome Theo:
Hoi Bart en Mike:
Jullie hebben het er bijna opzitten, jullie hebben bijna het eindpunt bereikt. Wat zal dat voor jullie een opluchting zijn als jullie morgen in Santiago de la Compostella aankomen. Na al die mooie momenten maar ook alle ontberingen die deze tocht met zich mee heeft gebracht, en die jullie hebben moeten doorstaan. Knap hoor. Heel veel succes, en geniet vooral nu, nu het einde in zicht komt, en jullie opgewacht worden door jullie Astrid en Monique. Geniet vooral van dat moment, want dan zit het er echt op. Nog een paar fijne dagen gewenst samen, en doe ze groeten maar van ons. [Toch ook knap van jullie Astrid toch!!!!]
Hartelijke groetjes en tot ziens.
Tante Mieke en Ome Theo. -
31 Mei 2016 - 22:39
Frank Meeuwis:
Wat een topprestatie. Alvast gefeliciteerd met deze inspanning.
Wij doen jullie het niet na.
Morgen de laatste loodjes........
Geniet er ook van.
X Frank en Jack -
31 Mei 2016 - 22:44
Hetty:
Straks weer in je eigen bedje. Wat zal dat heerlijk zijn!!
De snotlappen al in jullie broekzakken zitten?
Geniet, huil, lach, verbaas en verwonder....het zal morgen een intensieve dag worden! De finish! Hoe mooi is dat en hoe dankbaar zullen jullie zijn?
Afscheid nemen van een bijzondere tijd samen ..twee rugzakken vol mooie en intense ervaringen! Dat is rijkdom!
Liefs HettyXXX
-
01 Juni 2016 - 11:49
Sjaak En Annemie:
hoi Bart enMike..Als julie dit lezen zit het er voor jullie op. knap gedaan.en een, hele mooie ervaring rijker. nu nog een paar daagjes lekker ontspannen en genieten.en weer naar julie eigen stulpje zal wel even wennen zijn denk ik zo.We wensen jullie nog een goede thuisreis en tot ziens hier in nl inmiddels zijn julie. Al op het plein denken wij hier.
Groetjes van ons aan julie allen.xxxxxxx
-
01 Juni 2016 - 12:30
Geno:
Heerlijk dat jullie droom is uitgekomen.....niet voor niks....wel kei goed
Vandaag de laatste dag......geweldig.....met zon leuk verhaal kun je met een goed gevoel terug kijken
Welkom aan de eindstreep!...en nu vakntieeeee
Warme groeten Geno -
01 Juni 2016 - 12:35
Tebiena:
-
01 Juni 2016 - 16:31
Jeanne V Kol:
Gefeliciteerd ,wij zien jullie niet maar genieten toch van de gedachten dat jullie droomwens hebben volbracht,en ook weer kan strepen op jullie lijstje ...GEWELDIG en welkom weer in dit natte Nederland
we horen het wel een keertje.gr max en jeanne -
01 Juni 2016 - 20:30
Pap En Mam:
hoi bikkels.eindelijk is het zover als je dan terug kijkt dan zeg je zijn die weken nu al voorbij .nog sneller toe jullie ongveer drie jaar terug zeiden dat jullie deze voet tocht zouden maken dachten wij allemaal dat is nog zover weg.en nu is het al weer voorbij.ik wil maar zeggen hoe snel dat je ouder word als je terug kijkt.maar je moet maar vooruitkijken dan duurt het voor het gevoel lang.maar nu is het snel zaterdag.dan hebben jullie doel wat je zo graag deden vol braght.en het is heel fijn om het nieuws te horen.van jullie.profisjat.wij zullen zorgen op tijd te zijn in helmond om jullie af te halen.wij hopen dat jullie samen hele hele fijne dagen hebben .alles goed bij ons en zeker met braenan.ben benieuwt hoe hij zal reageren.als hij jullie weer ziet.de groeten. -
02 Juni 2016 - 11:43
Jac En Nora:
Hallo Bart en Mike, wat een prestatie! We hebben genoten van jullie verslagen en wensen jullie nog een paar mooie verdiende vakantiedagen....
Tot ziens en de groeten van Jac, Nora en Simon -
03 Juni 2016 - 10:11
Linda:
Mooie verhalen en super goed gedaan. Dit nemen ze niet meer van jullie af. Heel veel plezier nog en een mooie hereniging met jullie familie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
