EEN DAG MET TEGENSTELLINGEN.

Puente la Reina - Estella. (23km)

Vandaag wordt ik wakker en zie al direkt sterren voor mijn ogen. De creatieve Natalia heeft eigenhandig op de muur van het slaap vertrek verschillende soorten sterren geschilderd. We frissen ons op, en het ritueel van het tassen pakken breekt aan. We zijn daar nu inmiddels wel experts in. Ik weet precies in welk gaatje wat past, alles heeft zijn vaste plekje. Ik merk dat ik het fijn vind als alles weer op zijn plek zit, dat geeft me rust weet ik waar alles is. Buiten dat dingen her en der in de ruimte staan, ondanks dat ik ze geordend weg leg geeft het me onrust. In de tas weet ik precies waar alles is, en je moet het een beetje zo zien je tas is op de camino je huis.
We ontbijten in de keuken, waar Natalia alles voor ons heeft klaar gezet. In de koelkast kunnen we melk en marmeladen pakken zo veel we nodig hebben. Natalia heeft een cake gebakken voor ons en je raad het al in de vorm van...... een ster.
Haar auberge heet Astrella wat "ster" betekent. Alles in de auberge heeft dan ook een ster of hartje. Ze heeft het thema dus wel consequent doorgevoerd. Als binnenhuisarchitect word ik daar natuurlijk eel blij van. We wassen en drogen netjes af wat we gebruikt hebben poetsen de tanden. En zijn klaar voor vertrek. Natalia komt nog eens vragen of het allemaal naar wens was. Ze heeft nog een beetje opstart problemen, dit uit zich in de taal. Ze moet meer zoeken naar woorden. Zelf zegt ze daarover: "Ik ben Braziliaanse, denk in portugees maar spreek hier spaans, en moet dat omzetten naar engels voor jullie, dat geeft soms wat kortsluiting". Maar we begrijpen elkaar. Schoenen uit het rekje in de gang en aan doen, en dan verlaten we de auberge in het appartementencomplex op de tweede etage. De deur valt met een klap in het slot en galmt na in het trappenhuis. We zijn op de eerste etage als een echo van de tweede klinkt "gracias, buen camino, bye bye".
We stappen buiten en merken dat het weer anders is dan de andere dagen. Het is bewolkt er staat een frisse wind en af en toe schijnt de zon.
We zijn possitief en denken dat onze korte broek echt niet verkeerd gekozen is, "het zal straks wel opentrekken". Nog een laatste blik op de "brug voor de koningin" en laten Puerte la Reine achter ons. Het heeft om 5.00u erg geregend dus de straten en paden zijn nat, gelukkig valt het mee met de modder op de paden.
Bij het bestijgen van de eerste helling zijn we niet de enige. Het lokale slakkenvolkje kruipt met ons de helling op, wij komen gelukkig sneller vooruit dan zij. Binnen de kortste keren zijn we boven, niet echt, maar we doen alsof. Tot nog toe redden we het met de korte broek en het shirt, maar er hangt een constante dreiging van pittige regenbuien om ons heen.
We blijken ijverige bescherm engelen te hebben, want zij weten de buien steeds net om ons heen te leiden waardoor we enkel een spatje regen vangen van de rand van de bui.
Het landschap is vandaag onsamenhangend. Het ene moment prachtig volop in de natuur het andere moment lopen we over, onder of langs de snelweg om daarna weer tussen olijfbomen, of druifenstruiken te lopen.
Het weer gedraagt zich vandaag al net zo. Net voor Lorka krijgen we de wind pal van voren, dat is wel erg fris. De zuidelijke europeanen lopen er al bij alsof het vriest, terwijl wij in shirt en korte broek lopen. We besluiten om toch maar een jas aan te doen omdat het wel heel koud is. Ik besluit om ook mijn broekspijpjes aan te ritsen. Pfff dat voelt prettiger voor me. Kopje koffie om weer op temperatuur te komen en we kunnen weer. Mike houdt zijn pijpjes kort.
De plaatsjes onderweg zijn vandaag niet heel inspirerend te noemen, en omdat het weer ook niet echt uitnodigt om je blik naar je omgeving te richten, is het een ideale dag om de blik naar binnen te richten, een beetje een mijmer dagje. Allerlei gedachten stromen door mijn hoofd, een daarvan is dat ik op de camino merk dat ik weet dat ik droom, ik kan me niet herinneren wat de inhoud precies is, maar wel dát ik droom. Thuis val ik in coma en ontwaak daar s morgens gelukkig nog steeds uit, de tijd ertussen is weg. Hier is dat dus anders. Opvallend!
Ook zijn er inzichten, zo wisten wij al van elkaar dat we elkaar goed aanvullen op allerlei gebied, en komen we er nu achter, dat mike beter is in afdalen, en ik beter in klimmen, en dat we ieder zijn eigen "pad" moeten laten lopen, dat geldt overigens voor heel de camino, ondanks dat je samen loopt moet je echt je "eigen weg gaan". Ieder krijgt zijn eigen "lading" te verwerken. Dat klinkt nu ernstiger dan ik het bedoel, maar je kunt voor de ander niet invullen hoe die ergens mee om moet gaan, dat moet diegene zelf uitvogelen, met andere woorden je kunt het pad van een ander niet lopen.
We gaan langzaamaan weer dalen tot net voor Estella, ons eindpunt van vandaag. Voor we Lorca uitlopen komen we bij de middeleeuwse brug. Het zonnetje schijnt er nog, dus nemen we even pauze. Al snel volgen andere pelgrim ons voorbeeld, want als Pelgrim is de zon belangrijk, het is de bron om je aan op te warmen, in de schaduw kan het af en toe nog best fris zijn. Mike maakt nog een sudokootje, en ik heb dan even de tijd om mijn appeltje te eten. Wat een leven!!!
Als we klaar zijn gaan de rugzakken weer om, die nu echt wel zwaarder zijn dan de13.4kg in st. Jean, en vervolgen het pad. We lopen door een tunnel onder de snelweg door, nog een stukje over de oude rijksweg, draaien dan de grasvelden in, weer rust om ons heen.
Het is mooi te zien hoe de wind de velden met gras streelt, het geeft op zo'n veld een prachtig schouwspel. Ik kan er uren naar kijken, net zoals een knapperend haardvuur wat me nooit gaat vervelen.
Een tikkeltje zorgen maak ik me nu wel, om de bui die ons nu toch echt wel gaat treffen. Ik zeg tegen Mike dat we onze Quasimodo outfit moeten aandoen omdat we anders heel erg nat gaan worden. Mike slaat dit advies in de wind ( ha ha), en ik probeer zo snel als mogelijk mijn poncho uit de verpakking te krijgen, hoesje weer in de tas, rits dicht, poncho tussen de knieen klemmen, rugzak op de rug, vast gespen, poncho met een sierlijke zwaai over mee heen gooien in een poging hem in een keer over mijn rugzak te krijgen, wat nog lukt ook, en naar beneden trekken. De bui is over!!
Tjonge, al dat werk voor niets. Dan maar een selfie met dit pakkie, want nu hou ik hem ook aan ook. We lopen Estella binnen, dit keer hebben we weinig keus in auberges, en wordt het de parochiale auberge. Ik vrees een beetje voor het kumbaya gehalte, maar dat blijkt alleszinds mee te vallen. We worden ontvangen door Juancarlos, een Braziliaanse vrijwilliger, die hem eerder al heeft gelopen, we worden ingeschreven in de archiefboeken, en krijgen uitleg over de gang van zaken. We mogen een bed kiezen en instaleren ons als eerste in deze slaapzaal, snel volgen er meer. Ook mensen die we al eerder hebben ontmoet. We nemen een douche, en daarvoor moet ik in de rij. Het is een primitief geïmproviseerd geheel, maar goed het werkt.
We gaan Estella nader bekijken, drinken koffie in een bar met wifi, en gaan opzoek naar een plek om te eten. Uiteindelijk komen we uit bij een italiaan met pelgrimsmenu. De ober heeft duidelijk zijn dag niet, hij verteld kortaf wat het menu is, verdwijnt, komt terug met de kaart en geeft aan dat we ook can de kaart kunnen eten. We gaan voor het pelgrimmenu, een mixed salad, Mike neemt vis, ik vlees.
Intussen stroomt het restaurant vol met verschillenxe groepen, allemaal perigrino's zo te zien. Tussen alle bedrijvigheid door komt er een mandje brood op tafel. Na een half uur hebben we nog niets gehad. En komt de ober vragen of we de tweede gang al willen. Wij zeggen dat we de eerste nog niet hebben gekregen, hij begrijpt het niet, en vraagt nogmaals of we de tweede gang willen. Nee zeggen we, de eerste hij begrijpt het nog niet. Enselada, zeg ik, dan lijkt er een belletje te rinkelen, ik ben al niet meer in een heel goed humeur omdat we zo lang moeten wachten, en ik het gevoel heb dat er niet naar ons wordt omgekeken.
Uiteindelijk was de salade vertraagt door een misverstand in de keuken en krijgen beide gerechten vrijwel tegelijk uitgeserveerd. Wij hadden al het gevoel dat er paniek in de keuken was omdat sinds wij er zijn nog niets uit de keuken was gekomen ook niet voor de andere gasten.
Nou ja incaseren denk ik dan, en loslaten.
Het eten is wel lekker. Als we het op hebben, vraagt hij of we koffie of ijs willen. We kiezen voor ijs, en ik verheug me op een sorbet van twee bolletjes ijs, bij een eerder pelgrims menu hadden dat ook. De ober komt wederom een half uur later terug uit de keuken met..... twee corneto's, en verontschuldigd zich dat het langer duurde. Ai dat is een tegenvaller, dit komt niet meer goed. We vragen de rekening en gaan naar ons bedje. Om 22.00 uur sluit de deur, en het is dan 21.30u. Bij de auberge is het een gezellige drukte in de gezamelijke ruimte. Wij besluiten onze tanden te poetsen en op bed te gaan, nog wat lezen, en schrijven voor het blog. Het is erg warm in de slaapzaal, alles zit potdicht, de verwarming is erg warm en we liggen op een geplastificeerd matras inclusief geplastificeerd hoofdkussen, in een heeeeel gammel stapelbed. Als ik boven draai beweegt Mike onder mee, andersom hetzelfde, maar omdat ik boven slaap zwenkt het wat meer uit. Tjonge dat wordt me een heel bijzonder nachtje. Om 22.00u klim ik van de bovenste etage van ons gammele bed, met gevaar voor eigen leven en dat van Mike, om de lamp dan maar zelf uit te doen. Iemand moet het doen he. Dan wordt ook nog de slaapzaal deur dicht getrokken, even grijpt het me naar de keel, en spookt er door mijn hoofd is er in deze ruimte wel genoeg zuurstof voor zoveel mensen, met alles potdicht. Wederom denk ik: "accepteren en loslaten". Het is voor mij veel te heet, maar ik probeer toch de slaap maar te gaan pakken. Mp3 met muziek op, en rustig blijven. Uiteindelijk val ik in slaap, en doet Mike ondanks verwoede pogingen, en luisteren naar zijn mp3, geen oog dicht.