MIKA DE HOLLANDA SPEAKING
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart en Mike
26 Mei 2016 | Spanje, Tríacastela
Deze zin hoor ik de laatste dagen heel erg veel.
Omdat we tegen het eind van onze reis lopen en er meer en meer mensen instromen op de Camino, ook van andere routes, wordt het steeds lastiger om een slaap plek te krijgen. We zijn bijna bij het 100km- punt, Sarria, vanaf daar stromen ook nog de Spanjaarden in die enkel de laatste 100km hoeven te lopen voor hun certificationes de camino. Dan wordt het helemaal een probleem.
Tegen onze bedoeling in moeten we dus de laatste week onze slaapplekken vooruit reserveren.
Mike spreekt een aardig woordje spaans, en hij belt gelukkig de herbergen en hostals af om te zien of er plek is. Eergister hebben we onze wandeldag voortijdig beeindigd, en de middag gebruikt om eerst wat te rusten en de rest van de middag hoor ik de hele middag de titel van dit stuk door de kamer klinken. Het aantwoord op de vraag: "es posibilé, resevation dos cama's", is de hele middag: "no completo". Mike blijft bellen en bellen, terwijl bij mij de zorgen groeien, blijft Mike onvermoeibaar door bellen en zoeken naar mogelijkheden. En het lukt hem een paar dagen vooruit te reserveren. Over een paar dagen de rest maar weer proberen. Ik ben blij dat Mike het doet, de meeste mensen aan de andere kant van de lijn blijken geen engels te spreken, dus mij zou het nooit lukken. Ik zou op goed geluk alle herbergen af moeten lopen in de hoop dat ze nog ergens een plek hebben. Dat wordt me gelukkig bespaard.
Vandaag belt Mike voor de laatste dagen van onze tocht, en.... het is gelukt we zijn voor het laatste stuk van onze tocht onder de pannen. In Santiago zullen we de zus van Mike, Astrid met Monique, een vriendin, ontmoeten. We hebben dan nog een aantal dagen in Santiago voor we met vieren terug vliegen naar Nederland.
Gister hadden we de zwaarste dag van de Camino. Je maakt vooraf een beetje een inschatting van hoe zwaar je dag zal zijn. Dat is afhankelijk van een aantal zaken: het weer, het aantal kilometers, het aantal beklimmingen en afdalingen, de hoogte verschillen, en het pad. De inschattingen die je maakt op basis van bovenstaande blijken niet altijd juist. Een laatste ding wat mee speelt, wat waarschijnlijk het belangrijkste is, hoe voel je jezelf. De route kan heel erg meevallen, maar als jezelf niet goed in je vel zit die dag of niet goed hebt geslapen, kan het toch een hele zware dag worden. Soms kun je er gewoon ook niets van zeggen. Een betrekkelijk makkelijke route kan toch heel zwaar zijn.
Gister was zo'n dag waar gewoon niets meewerkt. We zijn met regen begonnen, maar goed daar kun je je op kleden, overigens niet erg charmant, maar toch je blijft droog. Het pad valt naar omstandigheden best mee, ook hebben we maar 19km te doen. Toch kost ons dat 8 uur met enkel een galf uurtje rust erin. Omdat ik al wat vooruit liep door een aantal beklimmingen, ben ik ook nog aan de herberg voorbij gelopen omdat ik op zoek was naar het dorpje Alto de Poio. In werkelijkheid blijkt Alto de Poio niet meer te zijn dan twee herbergen. Één aan de ene kant en één aan de andere kant van de weg. Ik ben daar aan voorbij gelopen denkende dat deze twee huizen nog bij het plaatje beneden hoorden.
Inmiddels blijk ik verder uitgelopen te zijn dan ik dacht, en word ik aangehouden door een fietser met de vraag of ik Bart ben? Yes? Hij geeft een boodschap door van Mike dat ik de herberg voorbij ben en terug moet. Er is inmiddels een dikke mist de berg omhoog geklommen en er is dus niets meer te zien. Ik haal mijn telefoon van de flightmodus af en krijg meteen bericht dat Mike heeft geprobeerd te bellen. Ik bel hem terug, en zeg dat ik al op de terug weg ben. Mike is ne achterna gelopen om te proberen me in te halen. Samen lopen we dus weer terug naar de herberg, waar Mike al eerder binnen was geweest om te vragen of ik er al was. No, no was het antwoord.
Meer dan gesloopt komen we dus aan in de herberg. De herbergier ziet dat er niet meer veel in ons zit en brengt ons meteen naar onze kamer. Heerlijk bed met twee dikke dekens en nog een lekker warm dek.
Mike geeft aan dat ie zometeen beneden komt om te betalen. De herbergier zegt: "nee nee, dat komt goed doen we straks wel, neem eerst jullie rust maar." Zo fijn als iemand je begrijpt als jezelf de puf niet meer hebt het uit te leggen.
Ik plof op bed kan nog net mijn shirt uit doen, maar dan ben ik finaal aan gort. Mike heeft nog net puf om het bad vol te laten lopen en daar in te kruipen. Ik doezel langzaam weg in de sluimerstand, en slaap even kort. Daarna kan ik me weer bewegen en ga ik in bad.
Om 19.00 uur heeft de herbergier het eten klaar en kunnen we aan tafel.
Hij heeft heerlijk gekookt, dat dachten we, maar hij maakt ons duidelijk dat de aanwezige mevrouw heeft gekookt. Hij roept haar erbij en wij kunnen haar bedanken voor het lekkere eten. We gaan terug naar de kamer, duiken in bed. Tas inruimen doen we morgen wel, alles ligt verspreid, zelfs dat kan me nu niet meer schelen. Ik doe mijn mp3 op nadat ik Mike welterusten heb gewenst, en val als een blok in slaap. Pas de volgende ochtend wordt ik wakker van de wekker.
Nog steeds voelen mijn benen vermoeid en doen mijn voeten nog zeer van gister. Maar uit ervaring weten we dat het wegzakt als je eenmaal aan het lopen bent.
Dus na een poosje gaat het vandaag een stuk beter. Ook zinderd het een beetje in de lucht dat we met z'n alle (alle pelgrims) bijna bij Santiago zijn. Gister hebben we de allerlaatste echte beklimming achter ons gelaten. Maar dat betekend niet helemaal dat er geen stijgingen zijn in de route, maar inmiddels weten we dat dat altijdzo is. Vlak is hier immers nooit vlak, hoewel onze gids ons dat keer op keer probeerd wijs te maken. Vandaag is het droog. Dat is al een groot gelukje. De route is prachtig met mooie vergezichten.
Waar we in het begin van onze Camino nog werden vergezeld door slakken op het pad, en het halverwegen schapen waren, worden we vandaag vergezeld door..... koeien, en honden die hun sturen van de stal naar de wei. Knap dat zo'n hond een kudde koeien kan begeleiden naar de goede weg. Zo,n koe is velemalen groter en veel zwaarder en toch zijn de honden niet bang.
Een tijdje lopen we achter deze prachtige caramelkleurige vriendelijke dieren aan. Zij lopen een stukje de camino met ons mee en weten precies de weg. Als ze bij de wei aan komen huppelen ze als blije kleuters van een paar honderd kilo de wei in. Zo grappig om te zien, ze beginnen meteen van het verse gras te grazen. Zo, die zijn op hun plek, wij moeten nog een stukje verder. Op naar Triacastela een klein plaatje met verschillende herbergen en een suppermarkt een kerkje en wat restaurants. Ook hier heeft de camino gezorgt voor het voortbestaan van dit plaatsje. Nog iets van 140 km tot Santiago......
Omdat we tegen het eind van onze reis lopen en er meer en meer mensen instromen op de Camino, ook van andere routes, wordt het steeds lastiger om een slaap plek te krijgen. We zijn bijna bij het 100km- punt, Sarria, vanaf daar stromen ook nog de Spanjaarden in die enkel de laatste 100km hoeven te lopen voor hun certificationes de camino. Dan wordt het helemaal een probleem.
Tegen onze bedoeling in moeten we dus de laatste week onze slaapplekken vooruit reserveren.
Mike spreekt een aardig woordje spaans, en hij belt gelukkig de herbergen en hostals af om te zien of er plek is. Eergister hebben we onze wandeldag voortijdig beeindigd, en de middag gebruikt om eerst wat te rusten en de rest van de middag hoor ik de hele middag de titel van dit stuk door de kamer klinken. Het aantwoord op de vraag: "es posibilé, resevation dos cama's", is de hele middag: "no completo". Mike blijft bellen en bellen, terwijl bij mij de zorgen groeien, blijft Mike onvermoeibaar door bellen en zoeken naar mogelijkheden. En het lukt hem een paar dagen vooruit te reserveren. Over een paar dagen de rest maar weer proberen. Ik ben blij dat Mike het doet, de meeste mensen aan de andere kant van de lijn blijken geen engels te spreken, dus mij zou het nooit lukken. Ik zou op goed geluk alle herbergen af moeten lopen in de hoop dat ze nog ergens een plek hebben. Dat wordt me gelukkig bespaard.
Vandaag belt Mike voor de laatste dagen van onze tocht, en.... het is gelukt we zijn voor het laatste stuk van onze tocht onder de pannen. In Santiago zullen we de zus van Mike, Astrid met Monique, een vriendin, ontmoeten. We hebben dan nog een aantal dagen in Santiago voor we met vieren terug vliegen naar Nederland.
Gister hadden we de zwaarste dag van de Camino. Je maakt vooraf een beetje een inschatting van hoe zwaar je dag zal zijn. Dat is afhankelijk van een aantal zaken: het weer, het aantal kilometers, het aantal beklimmingen en afdalingen, de hoogte verschillen, en het pad. De inschattingen die je maakt op basis van bovenstaande blijken niet altijd juist. Een laatste ding wat mee speelt, wat waarschijnlijk het belangrijkste is, hoe voel je jezelf. De route kan heel erg meevallen, maar als jezelf niet goed in je vel zit die dag of niet goed hebt geslapen, kan het toch een hele zware dag worden. Soms kun je er gewoon ook niets van zeggen. Een betrekkelijk makkelijke route kan toch heel zwaar zijn.
Gister was zo'n dag waar gewoon niets meewerkt. We zijn met regen begonnen, maar goed daar kun je je op kleden, overigens niet erg charmant, maar toch je blijft droog. Het pad valt naar omstandigheden best mee, ook hebben we maar 19km te doen. Toch kost ons dat 8 uur met enkel een galf uurtje rust erin. Omdat ik al wat vooruit liep door een aantal beklimmingen, ben ik ook nog aan de herberg voorbij gelopen omdat ik op zoek was naar het dorpje Alto de Poio. In werkelijkheid blijkt Alto de Poio niet meer te zijn dan twee herbergen. Één aan de ene kant en één aan de andere kant van de weg. Ik ben daar aan voorbij gelopen denkende dat deze twee huizen nog bij het plaatje beneden hoorden.
Inmiddels blijk ik verder uitgelopen te zijn dan ik dacht, en word ik aangehouden door een fietser met de vraag of ik Bart ben? Yes? Hij geeft een boodschap door van Mike dat ik de herberg voorbij ben en terug moet. Er is inmiddels een dikke mist de berg omhoog geklommen en er is dus niets meer te zien. Ik haal mijn telefoon van de flightmodus af en krijg meteen bericht dat Mike heeft geprobeerd te bellen. Ik bel hem terug, en zeg dat ik al op de terug weg ben. Mike is ne achterna gelopen om te proberen me in te halen. Samen lopen we dus weer terug naar de herberg, waar Mike al eerder binnen was geweest om te vragen of ik er al was. No, no was het antwoord.
Meer dan gesloopt komen we dus aan in de herberg. De herbergier ziet dat er niet meer veel in ons zit en brengt ons meteen naar onze kamer. Heerlijk bed met twee dikke dekens en nog een lekker warm dek.
Mike geeft aan dat ie zometeen beneden komt om te betalen. De herbergier zegt: "nee nee, dat komt goed doen we straks wel, neem eerst jullie rust maar." Zo fijn als iemand je begrijpt als jezelf de puf niet meer hebt het uit te leggen.
Ik plof op bed kan nog net mijn shirt uit doen, maar dan ben ik finaal aan gort. Mike heeft nog net puf om het bad vol te laten lopen en daar in te kruipen. Ik doezel langzaam weg in de sluimerstand, en slaap even kort. Daarna kan ik me weer bewegen en ga ik in bad.
Om 19.00 uur heeft de herbergier het eten klaar en kunnen we aan tafel.
Hij heeft heerlijk gekookt, dat dachten we, maar hij maakt ons duidelijk dat de aanwezige mevrouw heeft gekookt. Hij roept haar erbij en wij kunnen haar bedanken voor het lekkere eten. We gaan terug naar de kamer, duiken in bed. Tas inruimen doen we morgen wel, alles ligt verspreid, zelfs dat kan me nu niet meer schelen. Ik doe mijn mp3 op nadat ik Mike welterusten heb gewenst, en val als een blok in slaap. Pas de volgende ochtend wordt ik wakker van de wekker.
Nog steeds voelen mijn benen vermoeid en doen mijn voeten nog zeer van gister. Maar uit ervaring weten we dat het wegzakt als je eenmaal aan het lopen bent.
Dus na een poosje gaat het vandaag een stuk beter. Ook zinderd het een beetje in de lucht dat we met z'n alle (alle pelgrims) bijna bij Santiago zijn. Gister hebben we de allerlaatste echte beklimming achter ons gelaten. Maar dat betekend niet helemaal dat er geen stijgingen zijn in de route, maar inmiddels weten we dat dat altijdzo is. Vlak is hier immers nooit vlak, hoewel onze gids ons dat keer op keer probeerd wijs te maken. Vandaag is het droog. Dat is al een groot gelukje. De route is prachtig met mooie vergezichten.
Waar we in het begin van onze Camino nog werden vergezeld door slakken op het pad, en het halverwegen schapen waren, worden we vandaag vergezeld door..... koeien, en honden die hun sturen van de stal naar de wei. Knap dat zo'n hond een kudde koeien kan begeleiden naar de goede weg. Zo,n koe is velemalen groter en veel zwaarder en toch zijn de honden niet bang.
Een tijdje lopen we achter deze prachtige caramelkleurige vriendelijke dieren aan. Zij lopen een stukje de camino met ons mee en weten precies de weg. Als ze bij de wei aan komen huppelen ze als blije kleuters van een paar honderd kilo de wei in. Zo grappig om te zien, ze beginnen meteen van het verse gras te grazen. Zo, die zijn op hun plek, wij moeten nog een stukje verder. Op naar Triacastela een klein plaatje met verschillende herbergen en een suppermarkt een kerkje en wat restaurants. Ook hier heeft de camino gezorgt voor het voortbestaan van dit plaatsje. Nog iets van 140 km tot Santiago......
-
26 Mei 2016 - 20:42
Tante Ans :
Hoi Bart en Mike
ze zeggen wel eens de laatste loodjes wegen het zwaarst pffff respect hoor.
en weer mooi geschreven...Heel veel succes met de rest van jullie reis en tot hoors of ziens.
Gr uit Uden -
26 Mei 2016 - 20:56
Hetty:
ohhhh..wat een zware tocht!! Ik kan het bijna voelen als ik jullie verhaal lees.
Jullie moeten toch al veel kilo's lichter zijn en ongelooflijke mooie gespierde benen hebben!
Ik zou onderweg ook af en toe gaan opdrukken. Dan blijft het ook nog een beetje in verhouding.
Nou knapperds, ik gun jullie de komende dagen een tocht met vleugeltjes. Zou toch wel fijn zijn!!
Lieve groetjes,
Hetty
-
26 Mei 2016 - 21:25
Theo Rina:
pap en mam.hoi bikkels fantastisch dat jullie ons mee laten genieten van jullie verhalen en ervaringen en alle emoties.het gaat nu toch echt naar het einde.maar het gezegde is altijd de laatste loodjes wegen het zwaarst.nog even volhouden.heel veel wandelplezier en heel sterkte. hier is alles goed.enmet Brenannan is het ook prima.heel veel groetjes en liefs van ons alle drie.we wachten in spanning af voor het volgende verslag.een dikke knuffel van BreannanXXX.groeten mam en pap. -
26 Mei 2016 - 21:29
Henny:
Kan bijna jullie laatste loodjes voelen....
Kijk maar uit naar Astrid en Monique het zal echt fijn zijn dat er aan de eindstreep iemand staat die jullie kent. -
26 Mei 2016 - 23:17
Astrid:
Vermoeidheid,zorgen voor slaapplekken en minder weer,das hopelijk weer voorbij na een goeie nacht dus morgen zal beslist gemakkelijker gaan. Kom op.....jongens,veel succes voor die laatste loodjes.
Liefs mark en Astrid
-
27 Mei 2016 - 18:16
Ome Jan &tante Annie:
hai luitjes.
jonge....jonge wat een tocht maar ja de laatste kilometers zijn het zwaarst.
nog even vol houden ,en we zien jullie weer in nederland. -
27 Mei 2016 - 19:37
Daisy:
Leuk om jullie verhalen te lezen. De laatste loodjes dus.....Nog veel wandel plezier gewenst !! En succes. Groetjes uit Liessel -
27 Mei 2016 - 21:41
Tebiena :
Hoi Bart en Mike
Wat een verhaal zeg.kan bijna jullie ellende voelen.
Maar ook dit is natuurlijk de tocht naar santiago de Compostela.
Ik heb echt bewondering voor jullie en alle mensen die deze lopen.
Nu nog de laatste lootjes die hopelijk vlot verlopen voor jullie.
Nog veel sterkte en succes en vergeet niet te genieten.
Gr Tebiena -
28 Mei 2016 - 09:37
Sjaak En Annemie:
Hoi makkers Hier is alles ok we zijn in zeeland . ja het begint op een eind te lopen van een onvergetelijke mooie ervaring.die nemen ze je niet meer af.houd de laatste dagen nog maar lekker vol. En een goede thuis reis samen
Groetjes van ons en we proberen het hier wel vol te houdenXxxxxxxxxx -
28 Mei 2016 - 12:08
Sonja:
Ha Bart en Mike,
Weer een mooi verhaal, met nu wat downs, maar die horen er helaas ook bij.
Knap hoe jullie je erdoorheen worstelen.
Je hebt natuurlijk ook al veel upps meegemaakt die je weer energie geven.
En .....deze ervaring is vast geweldig en ook al loopt deze op zijn eind, het is er een om nooit te vergeten!!
Zet m op nog de laatste kilometers!! -
28 Mei 2016 - 23:40
Nonkel Zjos:
het spreekwoordelijke dal voordat je de top bereikt?
Buen Camino.
Jos en Diniëtte -
29 Mei 2016 - 13:12
Tante Mieke En Ome Theo:
Hoi Bart en Mike;
Bedankt voor jullie mooie verslagen, over hoe het jullie allebei vergaan is. Petje af hoor!!!
Wij lezen wel dat jullie paden niet altijd over rozen zijn gegaan, maar met jullie doorzettings vermogen, moeten jullie deze tocht toch kunnen volbrengen.
Heel veel sterkte nog voor de komende dagen, en op naar Santiago.
Succes en geniet nog vooral van de mooie dingen die jullie nog voor de voeten krijgen.
Hartelijke groetjes: Tante Mieke en Ome Theo. Tot ziens -
30 Mei 2016 - 21:44
Dick En Elly Van Der Vaart:
Ha mannen, vandaag alles bijgelezen. Bart wat een fantastische verteller ben je. Ik heb Mike al laten weten jullie boekje te willen. We voelen het gevoel. Wij hadden dat vorige week. Je ruikt bijna de stal.....(letterlijk en figuurlijk). Die pelgrimsmis is zo bijzonder... Verheug je er maar vast op. We houden contact. Jullie zitten inmiddels vlak voor Santiago, begrijpen we. Geniet geniet geniet, waardeer en respecteer. Dikke knuffel voor beiden uit Valkenswaard!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
