Op het juiste pad.
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart en Mike
11 Mei 2016 | Spanje, Itero de la Vega
HONTANAS - ITERO DE LA VEGA. 20.3Km
Omdat het gisteravond nog geregend heeft lopen we vandaag over een kleipad.
Vandaag doen we aan spoorzoeken, maar niet de versie waar je opzoek gaat naar afdrukken van dieren, nee wij zijn continu het pad aan het scannen op de best mogelijke weg met de minst overlast van klei of plassen water. We stappen dus met zeer grote regelmaat over op een zijspoor weer terug naar het hoofdspoor, terug naar het andere zijspoor, een combinatie van twee sporen. Het is niet per definitie zo dat het hoogst gelegen gedeelte het droogst en daarmee het best begaanbaar is. We hebben ons oorspronkelijke plan bijgesteld we stoppen voor vandaag een plaatsje eerder, zodat de komende drie dagen het aantal kilometers evenrediger verdeeld is. Vandaag zullen we daarom lopen tot Itero de la Vega. Het eerste gedeelte van de route is zoals gezegt over een soms onbegaanbaar pad. Omdat er zoveel water is gevallen en er al vele pelgrims ons voor gingen, wordt de bovenste laag papperig, plakkerig en glibberig. Daar gaan mijn aquablauw met fel oranje sportschoentjes. Maar is blijkt hoop, als het pad uiteindelijk toch naar links afbuigt zien we..... een geasfalteerde weg. Achter ons klinkt: "Haleluya, oh my god." Dat blijken de Canadezen uit te roepen die we later leren kennen als Sam en April, twee gepensioneerde zussen uit Vancouver. Zij geven uiting aan wat iedereen denkt als ze de weg opstappen. Wel oppassen want er rijden ook auto's en ze rijden je zo uit je sokken. En dan opeens uit het niets, voor mij wederom eerder dan ik had gedacht, de volgende landmark op de camino. Het klooster van San Antón, althans de ruïnes die er nog van over zijn. Het klooster was vroeger een belangrijk punt op de route. De paters van de orde van sint Antonius abt ontfermde zich over de pelgrims op de route. In de avond als het klooster de poorten sloot werd er op een speciale plek eten klaar gezet voor de pelgrim die 's nachts aan kwam, onder de arcadeboog waar de weg onderdoor liep. De arcadeboog is nog steeds intact en de weg loopt nog steeds op dezelfde onder de boog door. Ook de plek waar het eten klaar gezet werd is nog steeds zichtbaar en...... er staat eten klaar.
Het is een gek idee dat eeuwen geleden onder deze boog waar wij nu lopen, ook pelgrims liepen, met het zelfde einddoel als wij.
Het geeft een beetje een vreemd gevoel vind ik altijd, zo'n oud gebouw aangetast door de tijd, ik vraag me altijd af wat heeft er zich hier allemaal afgespeeld. Onder de arcade boog was vroeger een bruisend leven gaande lees ik in de gids, ik kan me er een beetje een voorstelling bij maken.
Je kunt er sinds een paar jaar ook overnachten in een bijzondere herberg, gerund door Resti. Bij Resti slaap je onder zeil, er is heen stroom of water 's avonds branden er dus kaarsen, bijzonder, maar wij besluiten dat het niets voor ons is, en laten het klooster achter ons. Voor ons doemt het volgende mooie aanzicht al op. Castrojeriz. Het is een dorpje tegen een heuvel aangebouwd, boven op de heuvel ligt de ruïne van een kasteel. Het doet ons beide meteen denken aan Molivos op het griekse eiland Lesbos. Het aanzicht is precies hetzelfde. Na Castrojeriz volgt nog een klein dorpje waar we zo doorheen lopen. En dan........ boink een helling van 12% die ons van 800m naar 925m hoogte brengt, maar het gaat al beter als de eerste dag in de Pyreneeën. Onderweg naar boven kom ik een oudere vrouw tegen, ik schat haar in de 70, ze is aan het tellen. Als ik later even stop om terug te kijken waar ik vandaan kom en me verbaas hoe snel het gaat, komt ze naast me staan en zegt: "sixhundred". Schijnbaar kijk ik haar vragend aan want ze begint te vertellen: "ik kan niet meer zo snel en moet het in gedeelten doen daarom tel ik de stappen, bij elke honderd stappen stop ik even om uit te puffen. Haar man blijkt voor haar uit te zijn gelopen. Honderd stappen verder tref ik namelijk beiden. Het is ontroerend te zien hoe deze twee mensen ieder op hun eigenweg naar boven komen maar op de momenten dat ze samen zijn, ook zooo samen zijn. Je voelt het "houden van" tussen deze twee.
Als we boven zijn gaan we even zitten op een muurtje, we zijn niet de enige, allerlei nationaliteiten komen hier bijeen om even op adem te komen wat te eten en te drinken. Ester en Linda komen enige tijd later ook boven, beide net een flinke snot neus. Gelukkig verkoopt de man boven op de berg ook papieren zakdoekjes.
Na onze eigen oploskoffie op te hebben en een stuk fruit gegeten te hebben, pakken we onze spullen weer bijeen en beginnen aan de afdaling van maar liefst 18%. Zo dat is me de afdaling wel, het is zachtjes gaan druppelen maar een echte bui blijft uit, die vallen namelijk om ons heen maar niet waar wij zijn. We hebben een prachtig uitzicht over de omgeving. Ook vandaag is het voor ons weer genieten van wat we zien. We lopen een middeleeuwse brug over, de rivier de Pisuerga stroomt hard onder ons door. Het water staat hoog. We lopen opeens tussen kale akkers, in de verte zien we het plaatsje Itro de la vega. Als we aankomen in het plaatsje zien we de eerste herberg van het dorp, deze heeft een heerlijk ruim terras het ziet er gezellig uit. Dat houden we in ons achterhoofd.
Hetplaatsje zelf steld weinig voor. Veel leegstaande half vervallen huizen. Het straten plan lijkt eerder per ongeluk ontstaan dan dat er vooraf overnagedacht is. Hierdoor onstaan hele vreemde onlogische aansluitingen tussen wegen. We komen aan bij onze herberg. Het ziet er eenvoudig maar zeer gezellig uit. Het is niet al te groot, een echte plavuizenvloer waar wij jaloers van worden. Het huis heeft een hele leuke charme. Een beetje vila kakelbont achtig. Alleen Pippie is niet thuis. We stallen onze spullen op bed zodat we er later zo in kunnen en pakken een douche. Mike probeerd de beneden douche. De eerste heeft geen warmwater de tweede geen plek om je kleren droog op te bergen. Behelpen dus weer. Ik kies daarom maar voor de douche boven. Deze is heel krap en in het douche kabinetje moet ik in het diagonaal gaan staan omdat ik ander klem zit met mijn schouders. Bukken is niet mogelijk. Ik kan een stukje door mijn knieën zakken om mijn diuchegel te pakken. Geen afzuiging, het ruikt daarom meteen naar schimmel en vocht. Snel afspoelen en afdrogen en proberen in mijn kleren te komen. pffff de operatie is gelukt. We kunnen naar het terras wat we eerder zagen. Daar zitten we de gehele avond, lekker in de zon. Voor tien uur binnen zijn want dan gaat het slot erop. Om stipt tien uur is het hele huis donker en stil. Nou ja stil, op de gebruikelijke nachtgeluiden na.......
Omdat het gisteravond nog geregend heeft lopen we vandaag over een kleipad.
Vandaag doen we aan spoorzoeken, maar niet de versie waar je opzoek gaat naar afdrukken van dieren, nee wij zijn continu het pad aan het scannen op de best mogelijke weg met de minst overlast van klei of plassen water. We stappen dus met zeer grote regelmaat over op een zijspoor weer terug naar het hoofdspoor, terug naar het andere zijspoor, een combinatie van twee sporen. Het is niet per definitie zo dat het hoogst gelegen gedeelte het droogst en daarmee het best begaanbaar is. We hebben ons oorspronkelijke plan bijgesteld we stoppen voor vandaag een plaatsje eerder, zodat de komende drie dagen het aantal kilometers evenrediger verdeeld is. Vandaag zullen we daarom lopen tot Itero de la Vega. Het eerste gedeelte van de route is zoals gezegt over een soms onbegaanbaar pad. Omdat er zoveel water is gevallen en er al vele pelgrims ons voor gingen, wordt de bovenste laag papperig, plakkerig en glibberig. Daar gaan mijn aquablauw met fel oranje sportschoentjes. Maar is blijkt hoop, als het pad uiteindelijk toch naar links afbuigt zien we..... een geasfalteerde weg. Achter ons klinkt: "Haleluya, oh my god." Dat blijken de Canadezen uit te roepen die we later leren kennen als Sam en April, twee gepensioneerde zussen uit Vancouver. Zij geven uiting aan wat iedereen denkt als ze de weg opstappen. Wel oppassen want er rijden ook auto's en ze rijden je zo uit je sokken. En dan opeens uit het niets, voor mij wederom eerder dan ik had gedacht, de volgende landmark op de camino. Het klooster van San Antón, althans de ruïnes die er nog van over zijn. Het klooster was vroeger een belangrijk punt op de route. De paters van de orde van sint Antonius abt ontfermde zich over de pelgrims op de route. In de avond als het klooster de poorten sloot werd er op een speciale plek eten klaar gezet voor de pelgrim die 's nachts aan kwam, onder de arcadeboog waar de weg onderdoor liep. De arcadeboog is nog steeds intact en de weg loopt nog steeds op dezelfde onder de boog door. Ook de plek waar het eten klaar gezet werd is nog steeds zichtbaar en...... er staat eten klaar.
Het is een gek idee dat eeuwen geleden onder deze boog waar wij nu lopen, ook pelgrims liepen, met het zelfde einddoel als wij.
Het geeft een beetje een vreemd gevoel vind ik altijd, zo'n oud gebouw aangetast door de tijd, ik vraag me altijd af wat heeft er zich hier allemaal afgespeeld. Onder de arcade boog was vroeger een bruisend leven gaande lees ik in de gids, ik kan me er een beetje een voorstelling bij maken.
Je kunt er sinds een paar jaar ook overnachten in een bijzondere herberg, gerund door Resti. Bij Resti slaap je onder zeil, er is heen stroom of water 's avonds branden er dus kaarsen, bijzonder, maar wij besluiten dat het niets voor ons is, en laten het klooster achter ons. Voor ons doemt het volgende mooie aanzicht al op. Castrojeriz. Het is een dorpje tegen een heuvel aangebouwd, boven op de heuvel ligt de ruïne van een kasteel. Het doet ons beide meteen denken aan Molivos op het griekse eiland Lesbos. Het aanzicht is precies hetzelfde. Na Castrojeriz volgt nog een klein dorpje waar we zo doorheen lopen. En dan........ boink een helling van 12% die ons van 800m naar 925m hoogte brengt, maar het gaat al beter als de eerste dag in de Pyreneeën. Onderweg naar boven kom ik een oudere vrouw tegen, ik schat haar in de 70, ze is aan het tellen. Als ik later even stop om terug te kijken waar ik vandaan kom en me verbaas hoe snel het gaat, komt ze naast me staan en zegt: "sixhundred". Schijnbaar kijk ik haar vragend aan want ze begint te vertellen: "ik kan niet meer zo snel en moet het in gedeelten doen daarom tel ik de stappen, bij elke honderd stappen stop ik even om uit te puffen. Haar man blijkt voor haar uit te zijn gelopen. Honderd stappen verder tref ik namelijk beiden. Het is ontroerend te zien hoe deze twee mensen ieder op hun eigenweg naar boven komen maar op de momenten dat ze samen zijn, ook zooo samen zijn. Je voelt het "houden van" tussen deze twee.
Als we boven zijn gaan we even zitten op een muurtje, we zijn niet de enige, allerlei nationaliteiten komen hier bijeen om even op adem te komen wat te eten en te drinken. Ester en Linda komen enige tijd later ook boven, beide net een flinke snot neus. Gelukkig verkoopt de man boven op de berg ook papieren zakdoekjes.
Na onze eigen oploskoffie op te hebben en een stuk fruit gegeten te hebben, pakken we onze spullen weer bijeen en beginnen aan de afdaling van maar liefst 18%. Zo dat is me de afdaling wel, het is zachtjes gaan druppelen maar een echte bui blijft uit, die vallen namelijk om ons heen maar niet waar wij zijn. We hebben een prachtig uitzicht over de omgeving. Ook vandaag is het voor ons weer genieten van wat we zien. We lopen een middeleeuwse brug over, de rivier de Pisuerga stroomt hard onder ons door. Het water staat hoog. We lopen opeens tussen kale akkers, in de verte zien we het plaatsje Itro de la vega. Als we aankomen in het plaatsje zien we de eerste herberg van het dorp, deze heeft een heerlijk ruim terras het ziet er gezellig uit. Dat houden we in ons achterhoofd.
Hetplaatsje zelf steld weinig voor. Veel leegstaande half vervallen huizen. Het straten plan lijkt eerder per ongeluk ontstaan dan dat er vooraf overnagedacht is. Hierdoor onstaan hele vreemde onlogische aansluitingen tussen wegen. We komen aan bij onze herberg. Het ziet er eenvoudig maar zeer gezellig uit. Het is niet al te groot, een echte plavuizenvloer waar wij jaloers van worden. Het huis heeft een hele leuke charme. Een beetje vila kakelbont achtig. Alleen Pippie is niet thuis. We stallen onze spullen op bed zodat we er later zo in kunnen en pakken een douche. Mike probeerd de beneden douche. De eerste heeft geen warmwater de tweede geen plek om je kleren droog op te bergen. Behelpen dus weer. Ik kies daarom maar voor de douche boven. Deze is heel krap en in het douche kabinetje moet ik in het diagonaal gaan staan omdat ik ander klem zit met mijn schouders. Bukken is niet mogelijk. Ik kan een stukje door mijn knieën zakken om mijn diuchegel te pakken. Geen afzuiging, het ruikt daarom meteen naar schimmel en vocht. Snel afspoelen en afdrogen en proberen in mijn kleren te komen. pffff de operatie is gelukt. We kunnen naar het terras wat we eerder zagen. Daar zitten we de gehele avond, lekker in de zon. Voor tien uur binnen zijn want dan gaat het slot erop. Om stipt tien uur is het hele huis donker en stil. Nou ja stil, op de gebruikelijke nachtgeluiden na.......
-
12 Mei 2016 - 21:46
Astrid :
Fijn dat de regen jullie bespaard blijft.Zo'n druppeltje is natuurlijk minder erg.
Ik zie je al staan Bart in het douchecabinetje.....och ja alles zijn charmes.
Ik wens jullie welterusten en tot morgen -
12 Mei 2016 - 22:27
Rina En René:
Nou wat een verhalen steeds ,we kunnen t zo goed volgen fijn is dat.
Genieten jullie er maar lekker van ,en sucses verder .
Lieve Gr .R en R -
13 Mei 2016 - 08:51
Henny:
Hoe is het met je mooie gympen Bart?, het bespaart je in ieder geval zere voeten wat ook veel waard is.
Hoe ouder de gebouwen hoe slechter de douches zijn (als ze tenminste niet verbouwd hebben) kun je zien dat ze vroeger geen luxe (geld) hadden en warm water iets was wat niet vanzelfsprekend was.
Op naar een volgende dag, en hopelijk blijft de regen langs jullie vallen.
Henny -
13 Mei 2016 - 16:23
Theo Rina:
hoi maike en bart.we hebben het stuk dat je geschreven hebt gelezen.nu zie je maar weer dat het niet overal is net als thuis.dan zie je wel dat het met een stuk minder ook kan.je hebt denk ik ook wel gezien hoe ouder de gebouwen zijn.dat deze mensen er door de jaren heel weing onderhout aan doen.die zijn eerder tevreden met wat ze hebben .dat hebben wij in polen toe in die jaren ook gezien.maar dat is ook wel eens mooi als je dat hebt megemaakt.maar wij zouden zo niet meer kunnen omgaan.ik lees ook dat de wndwling glad en glibberig was.dus je wande schoenen zullen dan ook niet alte mooi zijn,maar dat is te verhelpen.tot weder horen de groeten van ons drieen.rina -theo. -
13 Mei 2016 - 23:34
Harrie En Thea Giebelen:
Bart en Mike
wat een geweldige ervaringen en verhalen maken jullie mee,
zo beleef je nog eens wat van de wereld?
we volgen jullie steeds op de voet geweldig,prachtig
als je je goed verzorgd, en op het rechte pad blijft komen jullie er zeker wel.
heel veel reisgenot en hou er de moed goed in.
ome Harrie en tante Thea groetjes -
14 Mei 2016 - 11:11
Kees Maas:
Bart en Mike,prachtig jullie reisverslagen te kunnen volgen.Je doet toch maar wat velen zouden willen.
Een ervaring die ze nooit meer afpikken.En vooral de mensen die je onderweg ontmoet.
En dan hoef je alleen maar te wandelen naar je doel,wat per dag dichterbij komt.De bloembakken op de Loop zijn weer gevuld,als nu de konijnen ook maar wegblijven.Ik wens jullie veel wandelplezier en devotie en blijf gezond.gr. kees (ook namens Daisy) -
14 Mei 2016 - 15:52
Mieke En Theo:
Hoi, hoi Bart en Mike:
Bedankt voor jullie prachtige reisverslagen en mooie foto's. Ook wij leven intens mee, met het geen jullie allemaal meegemaakt hebben, en nog mee zullen gaan maken. Heel fijn dat jullie ook jullie ervaringen met ons willen delen. Nog heel veel wandelplezier gewenst voor de tocht die jullie nog te wandelen hebben. Veel sterkte gewenst, en geniet ze van vele mooie momenten die jullie nog mee maken. Succes.
Tante Mieke en Ome Theo -
14 Mei 2016 - 17:18
Sjaak Annemie:
Hallo Bart en Mike.Hier weer wat van ons alles is ok alleen koud. Na een mooie warme week.we staan op een mooie plek in Drente.en genieten volop. Dat doen jullie ook nog steeds Heb ik wel gelezen vandaag. Mooie foto's van burgos .mooi om dat echt te zien en te beleven. Ik ben al benieuwd naar de albums .Verder gaat bij jullie ook alles naar wens. En de hak geeft geen probleem meer .Ik zou zeggen ga lekker door met genieten en tot wederhoren we blijven jullie met belangstelling volgen. Gr van ons xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
