Perpetuum mobile
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart en Mike
02 Mei 2016 | Spanje, Logroño
Torres del Rio - Logroño (21km)
Hallo allemaal, wat leuk dat jullie met ons "meereizen". Bedankt voor jullie reacties, bij aankomst in het nieuwe plaatsje of als we wifi hebben lezen we ze. Voel je vooral vrij om een reactie te plaatsen wij vinden het heel leuk om te lezen, zeker op de dagen dat het lopen wat moeizamer gaat, of je een slechte nacht hebt gehad is het fijn om jullie woorden te lezen. Dus niet aarzelen gewoon doen.
Zo, tot zover de huishoudelijke mededelingen.
Nu de titel van dit stuk; nee het is geen bijbelse uitspraak, of liturgische tekst. Het is natuurkunde.
Een perpetuum mobile is een (denkbeeldig) apparaat dat eenmaal in beweging zichzelf blijft bewegen, door energie dat het zelf opwekt. Ik had er ook nooit van gehoord tot mijn trainster tenderclowning ons er mee bekent maakte. Het meest bekende voorbeeld hievan zijn de zilver hangende knikkers in een rekje voor op het bureau. Als je een knikker aan de ene kant uittrekt en laat kaatsen schiet er een knikker aan het andere uiteinde uit, en ketst weer terug waardoor de andere knikker weer weg springt. Dit blijft zich zo oneindig herhalen, tot je het stop zet. Ieder mens heeft zo'n mechanisme inzich, niet iedereen weet hoe ze hem in gang moet zetten.
Dit mechanisme kan je ook op de camino helpen om door te gaan. Door het plezier op te zoeken in wat je doet. En bij jezelf te gaan zoeken waar krijg ik energie van.
We worden wakker in een super de luxe bed met een heus donsdekbed! Heerlijk. Mike is gisteravond om 18.30u in slaap gevallen en heeft vrijwel aan een stuk door geslapen. Hij had het ook echt wel nodig na een nacht overslaan. De benen en de voetjes voelen nog steeds goed. De spieren voelen we natuurlijk wel, vooral bij het opstarten, maar na een tijdje bewegen we weer zo soepel als een baletdanser, hoewel een spagaat er niet meer inzit, maar dat was vooraf ook al niet het geval.
Omdat de douche van gister wel heeeel erg fijn was hadden we beide, los van elkaar het idee om vanmorgen nog eens te douchen, gewoon, omdat het zo lekker is. Normaal doe ik dat liever niet omdat het de voetzolen ook zacht maakt en dat werkt dan weer niet zo goed samen met de kilometers die je maakt. Toch is de verleiding te groot, en even later geniet ik een kwartier lang van harde stralen water op mijn "gepijnigde" ;-) lichaam.
Ik blijf me verwonderen over het menselijk lichaam en hoe het functioneert, hoe het dag na dag die inspanning kan leveren en in een nacht tijd weer kan zijn hersteld. Het is toch bijzonder. Ook dat blijkt dat je lichaam tot meer instaat is dan je zelf verwacht, en daar vraagt het niet heel veel voor terug. Ik bedoel: je kunt met minder eten toekomen dan je verwacht.
Waar ik me tijdens de wandelingen ook over verwonder is het aantal stokkenlopers, en hoe gesmeerd dat eruit ziet. Ik heb ook dapper eens een poging gedaan, maar halve tijd struikel ik over het ding, omdat ik hem op de verkeerde plek op de grond zet en mijn voeten daardoor in de problemen komen. Blijkt dus dat mijn kwaliteit niet daar ligt. Ik heb hem dan ook weer netjes aan mijn rugzak bevestigd, waar hij heel stoer pronkt, alsof ook ik er heel soepel mee overweg kan. Mike heeft het wel onder de knie en loopt er van tijd tot tijd graag mee.
Vandaag kunnen we ons verheugen op een pad met vele klimmen en afdalingen, het is een beetje of we in een achtbaan lopen, om het niet nog moeilijker te maken hebben ze de looping eruit gehaald. Na wat klimmetjes en afdalingen lopen we bekende op de rug. Twee mensen van de groep nederlanders die we in Ronchavalle bij het diner ontmoette. Hun tempo is mañana mañana. Als we gedag zeggen en vragen hoe het gaat begrijoen we waarom. Problemen met de achillespees, geïrriteerd, dus vandaag heel rustig aan en in Viana maar opzoek naar een onstekingsremmende creme. Ai dat wordt geen prettige dag voor ze vandaag met al die klimmen en afdalingen, maar ook hier geldt ieder moet zijn eigen pad gaan.
We wensen ze Buen camino, en pakken ons eigen tempo weer op. Ook zij lopen met stokken. Knap hoor, ik kan het niet.
Oh ja, wat ik al een heletijd vergeet te vermelden, we zijn inmiddels in het gebied waar ook de ooievaar zich erg thuis voelt. Vaak hebben zij hun nesten gebouwd op de hoge kerktorens van het plaatsje. Het geeft een heel bijzonder aanzicht zeker ook omdat veel, zo niet alle, kerktorens hier geheel van een soort zandsteen zijn gemaakt ook de daken. Hiertussen groeien her en der hangplantjes. Ik weet niet goed hoe ik de sfeer moet pakken, maar het heeft iets van "Indiana Jones", ik hoop dat jullie dan begrijpen wat ik bedoel. Soms maken de ooievaars een klepperend geluid met hun snavel, en vliegen ook regelmatig over het plaatsje, je ziet ze in elk geval vaak. Hele mooie vogels ze vliegen heel gracieus, en strijken heel elegant neer als een soort ballerina.
In Viana komen we midden in het dorpje uit bij een prachtig pleintje, pal tegen de kerk. Het zonnetje schijnt heerlijk op het pleintje, een aantal lokale mensen genieten al op een bankje. Wij halen even cafe americano to take away, de mevrouw begrijpt me niet, maar als ik uitbeeld met twee koffie te lopen zegt ze: "ah, si, si." Ze heeft me begrepen en haalt twee kartonnen bekertjes met deksel. Ik loop ermee naar buiten en Mike heeft al een mooi plekje op een bankje gevonden. Tjonge, wat een leven denken we weer, wat een geluk dat we dit kunnen doen. We breken de boccodillio, nou ja scheuren, in tweeën en genieten, GENIETEN. Ondertussen zien we verschillende pelgrims voorbij trekken. Omdat het nog vroeg is en de zon zo heerlijk schijnt blijven we nog lekker even zitten. Een amerikaans stel uit LA, geeft aan dat we echt even de kerk moeten bekijken, erg de moeite waard.
Ik heb net mijn pijpen losgeritst en die hangen nonchalant op mijn schoenen, Mike zit nog in zijn puzzelboekje, dus dat stellen we nog even uit.
Na zo een poosje gezeten te hebben en Mike zijn puzzeltje af heeft rits ik de pijpjes weer aan en gaan we een kijkje nemen. Het is inderdaad een mooie kerk, veel overdaad aan klatergoud. Gelukkig zien we dat ze hier echte kaarjes branden. (Op sommige plekken hebben ze electrische kaarsje, dat vinden we niets)
We steken beide een kaarsje op voor bekende van ons die het nodig hebben.
Er zit ook nog een mevrouw die credentials stempelt, wij willen er ook een, ook zei wenst ons een goede reis.
We verlaten het dorp en gaan dan dalen eerst tussen grasvelden dan een stuk door wijngaarden en vervolgens door gras. Het gras gaat over in een stukje vlak gebied waarna we in een dennenbos komen, het ruikt heerlijk en het brengt ons terug op Lesbos, daar liepen we vanuit het hotel altijd naar het volgende dorpje om te eten. Onderweg was dezelfde geur van dennen te ruiken. Het landschap is nu glooiend voor we Logroño inlopen. We komen langs het huisje van de vrouw die hier tot haar 95 jaar zomer en winter de credentials van pelgrims stempelde. Ze is in 2002 overleden, nu heeft haar dochter het overgenomen. Vandaag is ze er echter niet. Maar geen nood haar buurvrouw neemt het voor vandaag over. We nemen even een rust momentje en eten een naranga (sinasappel). Heerlijk zijn ze hier, veel voller van smaak en sappiger als bij ons. We komen Logroño binnen via een avenu speciaal voor de pelgrim aangelegd. Logroño heeft een beetje een zuid amerikaanse sfeer vinden we, geen idee waarom maar dat is het gevoel. Het is ook weer een mooie prettige stad om in te verblijven, wat op valt is dat het heel netjes en schoon is. Dat de parken er weer prachtig bij liggen, en dat er geen vuiltje op straat ligt. Je voelt ook dat mensen hier veel meer dan bij ons, buiten de deur leven. Terrasjes zijn vol het is druk op straat. Geen enkel moment voel je je onveilig het is vriendelijk gemoedelijk en gezellig. Dat kan ik van de meeste nederlandse grote steden niet zeggen.
Het hotel vinden blijkt nog een hele opgave. Maar Mike spreekt een aardig woordje spaans en na wat mensen gevraagt te hebben komen we op de goede plek.
Bij binnenkomst lijkt de receptionist in paniek te schieten als we in het engels aangeven dat we een reservering hebben.
Als verdediging zegt hij no were full! Nog maar eens proberen duidelijk te maken dat we een reservering hebben. Oh okee, dan begin hij alle namen op de lijst van reserveringen op te noemen, in de hoop dat we ergens "si" zullen roepen. Plots komt een collega van hem acher de balie, de man laat accuut alles vallen en zijn collega neemt het in het engels over en is uiterst netjes. Nou alles geregeld, we kunnen naar se kamer. Het blijkt een erg ruime kamer met een ...... BAD!!
OOOOH haleluya, dat is een genot. Tassen uitpakken met wat we nodig hebben bad aan en.........pfffffff
Hallo allemaal, wat leuk dat jullie met ons "meereizen". Bedankt voor jullie reacties, bij aankomst in het nieuwe plaatsje of als we wifi hebben lezen we ze. Voel je vooral vrij om een reactie te plaatsen wij vinden het heel leuk om te lezen, zeker op de dagen dat het lopen wat moeizamer gaat, of je een slechte nacht hebt gehad is het fijn om jullie woorden te lezen. Dus niet aarzelen gewoon doen.
Zo, tot zover de huishoudelijke mededelingen.
Nu de titel van dit stuk; nee het is geen bijbelse uitspraak, of liturgische tekst. Het is natuurkunde.
Een perpetuum mobile is een (denkbeeldig) apparaat dat eenmaal in beweging zichzelf blijft bewegen, door energie dat het zelf opwekt. Ik had er ook nooit van gehoord tot mijn trainster tenderclowning ons er mee bekent maakte. Het meest bekende voorbeeld hievan zijn de zilver hangende knikkers in een rekje voor op het bureau. Als je een knikker aan de ene kant uittrekt en laat kaatsen schiet er een knikker aan het andere uiteinde uit, en ketst weer terug waardoor de andere knikker weer weg springt. Dit blijft zich zo oneindig herhalen, tot je het stop zet. Ieder mens heeft zo'n mechanisme inzich, niet iedereen weet hoe ze hem in gang moet zetten.
Dit mechanisme kan je ook op de camino helpen om door te gaan. Door het plezier op te zoeken in wat je doet. En bij jezelf te gaan zoeken waar krijg ik energie van.
We worden wakker in een super de luxe bed met een heus donsdekbed! Heerlijk. Mike is gisteravond om 18.30u in slaap gevallen en heeft vrijwel aan een stuk door geslapen. Hij had het ook echt wel nodig na een nacht overslaan. De benen en de voetjes voelen nog steeds goed. De spieren voelen we natuurlijk wel, vooral bij het opstarten, maar na een tijdje bewegen we weer zo soepel als een baletdanser, hoewel een spagaat er niet meer inzit, maar dat was vooraf ook al niet het geval.
Omdat de douche van gister wel heeeel erg fijn was hadden we beide, los van elkaar het idee om vanmorgen nog eens te douchen, gewoon, omdat het zo lekker is. Normaal doe ik dat liever niet omdat het de voetzolen ook zacht maakt en dat werkt dan weer niet zo goed samen met de kilometers die je maakt. Toch is de verleiding te groot, en even later geniet ik een kwartier lang van harde stralen water op mijn "gepijnigde" ;-) lichaam.
Ik blijf me verwonderen over het menselijk lichaam en hoe het functioneert, hoe het dag na dag die inspanning kan leveren en in een nacht tijd weer kan zijn hersteld. Het is toch bijzonder. Ook dat blijkt dat je lichaam tot meer instaat is dan je zelf verwacht, en daar vraagt het niet heel veel voor terug. Ik bedoel: je kunt met minder eten toekomen dan je verwacht.
Waar ik me tijdens de wandelingen ook over verwonder is het aantal stokkenlopers, en hoe gesmeerd dat eruit ziet. Ik heb ook dapper eens een poging gedaan, maar halve tijd struikel ik over het ding, omdat ik hem op de verkeerde plek op de grond zet en mijn voeten daardoor in de problemen komen. Blijkt dus dat mijn kwaliteit niet daar ligt. Ik heb hem dan ook weer netjes aan mijn rugzak bevestigd, waar hij heel stoer pronkt, alsof ook ik er heel soepel mee overweg kan. Mike heeft het wel onder de knie en loopt er van tijd tot tijd graag mee.
Vandaag kunnen we ons verheugen op een pad met vele klimmen en afdalingen, het is een beetje of we in een achtbaan lopen, om het niet nog moeilijker te maken hebben ze de looping eruit gehaald. Na wat klimmetjes en afdalingen lopen we bekende op de rug. Twee mensen van de groep nederlanders die we in Ronchavalle bij het diner ontmoette. Hun tempo is mañana mañana. Als we gedag zeggen en vragen hoe het gaat begrijoen we waarom. Problemen met de achillespees, geïrriteerd, dus vandaag heel rustig aan en in Viana maar opzoek naar een onstekingsremmende creme. Ai dat wordt geen prettige dag voor ze vandaag met al die klimmen en afdalingen, maar ook hier geldt ieder moet zijn eigen pad gaan.
We wensen ze Buen camino, en pakken ons eigen tempo weer op. Ook zij lopen met stokken. Knap hoor, ik kan het niet.
Oh ja, wat ik al een heletijd vergeet te vermelden, we zijn inmiddels in het gebied waar ook de ooievaar zich erg thuis voelt. Vaak hebben zij hun nesten gebouwd op de hoge kerktorens van het plaatsje. Het geeft een heel bijzonder aanzicht zeker ook omdat veel, zo niet alle, kerktorens hier geheel van een soort zandsteen zijn gemaakt ook de daken. Hiertussen groeien her en der hangplantjes. Ik weet niet goed hoe ik de sfeer moet pakken, maar het heeft iets van "Indiana Jones", ik hoop dat jullie dan begrijpen wat ik bedoel. Soms maken de ooievaars een klepperend geluid met hun snavel, en vliegen ook regelmatig over het plaatsje, je ziet ze in elk geval vaak. Hele mooie vogels ze vliegen heel gracieus, en strijken heel elegant neer als een soort ballerina.
In Viana komen we midden in het dorpje uit bij een prachtig pleintje, pal tegen de kerk. Het zonnetje schijnt heerlijk op het pleintje, een aantal lokale mensen genieten al op een bankje. Wij halen even cafe americano to take away, de mevrouw begrijpt me niet, maar als ik uitbeeld met twee koffie te lopen zegt ze: "ah, si, si." Ze heeft me begrepen en haalt twee kartonnen bekertjes met deksel. Ik loop ermee naar buiten en Mike heeft al een mooi plekje op een bankje gevonden. Tjonge, wat een leven denken we weer, wat een geluk dat we dit kunnen doen. We breken de boccodillio, nou ja scheuren, in tweeën en genieten, GENIETEN. Ondertussen zien we verschillende pelgrims voorbij trekken. Omdat het nog vroeg is en de zon zo heerlijk schijnt blijven we nog lekker even zitten. Een amerikaans stel uit LA, geeft aan dat we echt even de kerk moeten bekijken, erg de moeite waard.
Ik heb net mijn pijpen losgeritst en die hangen nonchalant op mijn schoenen, Mike zit nog in zijn puzzelboekje, dus dat stellen we nog even uit.
Na zo een poosje gezeten te hebben en Mike zijn puzzeltje af heeft rits ik de pijpjes weer aan en gaan we een kijkje nemen. Het is inderdaad een mooie kerk, veel overdaad aan klatergoud. Gelukkig zien we dat ze hier echte kaarjes branden. (Op sommige plekken hebben ze electrische kaarsje, dat vinden we niets)
We steken beide een kaarsje op voor bekende van ons die het nodig hebben.
Er zit ook nog een mevrouw die credentials stempelt, wij willen er ook een, ook zei wenst ons een goede reis.
We verlaten het dorp en gaan dan dalen eerst tussen grasvelden dan een stuk door wijngaarden en vervolgens door gras. Het gras gaat over in een stukje vlak gebied waarna we in een dennenbos komen, het ruikt heerlijk en het brengt ons terug op Lesbos, daar liepen we vanuit het hotel altijd naar het volgende dorpje om te eten. Onderweg was dezelfde geur van dennen te ruiken. Het landschap is nu glooiend voor we Logroño inlopen. We komen langs het huisje van de vrouw die hier tot haar 95 jaar zomer en winter de credentials van pelgrims stempelde. Ze is in 2002 overleden, nu heeft haar dochter het overgenomen. Vandaag is ze er echter niet. Maar geen nood haar buurvrouw neemt het voor vandaag over. We nemen even een rust momentje en eten een naranga (sinasappel). Heerlijk zijn ze hier, veel voller van smaak en sappiger als bij ons. We komen Logroño binnen via een avenu speciaal voor de pelgrim aangelegd. Logroño heeft een beetje een zuid amerikaanse sfeer vinden we, geen idee waarom maar dat is het gevoel. Het is ook weer een mooie prettige stad om in te verblijven, wat op valt is dat het heel netjes en schoon is. Dat de parken er weer prachtig bij liggen, en dat er geen vuiltje op straat ligt. Je voelt ook dat mensen hier veel meer dan bij ons, buiten de deur leven. Terrasjes zijn vol het is druk op straat. Geen enkel moment voel je je onveilig het is vriendelijk gemoedelijk en gezellig. Dat kan ik van de meeste nederlandse grote steden niet zeggen.
Het hotel vinden blijkt nog een hele opgave. Maar Mike spreekt een aardig woordje spaans en na wat mensen gevraagt te hebben komen we op de goede plek.
Bij binnenkomst lijkt de receptionist in paniek te schieten als we in het engels aangeven dat we een reservering hebben.
Als verdediging zegt hij no were full! Nog maar eens proberen duidelijk te maken dat we een reservering hebben. Oh okee, dan begin hij alle namen op de lijst van reserveringen op te noemen, in de hoop dat we ergens "si" zullen roepen. Plots komt een collega van hem acher de balie, de man laat accuut alles vallen en zijn collega neemt het in het engels over en is uiterst netjes. Nou alles geregeld, we kunnen naar se kamer. Het blijkt een erg ruime kamer met een ...... BAD!!
OOOOH haleluya, dat is een genot. Tassen uitpakken met wat we nodig hebben bad aan en.........pfffffff
-
03 Mei 2016 - 22:55
Dick En Elly:
Je beschrijft het zo pakkend Bart, we krijgen het idee erbij te zijn. Ff over die elektrieke kaarsjes in SdC zijn er ook geen echte.....roetaanslag zegt men wordt zo voorkomen op de oudheden.....We lezen nog mee tm donderdag. Daarna gaan we voor onze eigen Camino Portughese maar jullie belevenissen en de onze gaan we samen een x gezellig onder het genot van, samen delen. Bom Camino is Portugese groet! Liefs, ons -
03 Mei 2016 - 23:20
Peter:
Fijn dat we mee mogen!
Wajj worre nie zo muugh!
Wel fijn om mee te voelen met jullie.
Keul in keul uit en maar blijven lachen!
Grapje..... Natuur en landschap bljft jullie focussen.
Geuren en fleuren ... Natuurlijk genieten.
Wel weer vermoeiend maar als je dan weer goed terecht komt met je slaapplek....
Prace the lord ..halleluja...een ligbad
Veel heb je niet nodig!
Geniet ervan... morgen meer moois!! -
03 Mei 2016 - 23:45
Nonkel Zjos:
Buen Camino ;-) -
03 Mei 2016 - 23:50
Henny:
Wat gezellig dat het mooi weer is zodat je op je gemak buiten een stuk afgescheurde stokbrood kunt eten met take away coffee, genieten van simpele dingen zijn de beste.
De klepperende ooievaren moeten toch ook wel een beetje Nederlandse gevoelens opgeroepen hebben. Maar ik neem aan dat jullie geen heimwee hebben.
Ik hoop dat jullie genieten van een heerlijk bad (ik hoop dat jullie de voeten buitenboord hebben gehouden want die worden in bad nog zachter dan in de douche :-) ) -
04 Mei 2016 - 07:49
Theo Van Kol.:
hallo mike en bart.wat hebben julli al veel gezien en meegemaakt met julli uitstapje.maar is het ook een fijne vakantie.ik denk van wel.al heb je ook weleens ongemak.maar dat hoord er bij .maar ik denk hoe bij ons is alles goelanger het duurt hoe beter misschien het gaat.bij ons is alles goed en met brenhen gaat het zeer goed de groeten pap en mam. -
04 Mei 2016 - 09:35
Vera:
Hey Bart en Mike,
Wat een bijzondere reis zeg ! Mooi om het zo een beetje bij te houden.
Echt super jammer dat jullie er met de familiedag niet bij zijn om de verhalen live te horen. maar och zo blijven we ook een beetje bij.
Heeeeel veel plezier en geniet van deze mooie ervaring! Grtzzzz Vera
-
04 Mei 2016 - 19:32
Max En Jeanne:
Hoi Mike en Bart, we horen dat het bij jullie (buiten alle ongemakjes )heel goed en fijn verloopt.we hebben de fotos bekeken en ik moet eerlijk zeggen dat we wel een beetje jaloers zijn ,op al die schitterende natuur en ooievaarsnesten met ooievaars en ook de gebouwen ,fijn dat jullie dat mogen beleven en op kunnen brengen , ga zo door, en de foto album word beslist weer heel mooi . hier verder alles goed ,het weer is wat beter dus kunnen we ook buiten ons stokbroodje op eten,haha .nou zet hem op en succes verder ,lieve groetjes max en jeanne -
04 Mei 2016 - 22:54
Astrid:
Goh Bart,en ik leer ook nog weer iets van jou verhaal!!
Zoals jullie GENIETEN van dit alles,zo GENIETEN wij van jou verhalen.
Echt zoooooo werkelijk beschreven......
Ondertussen staat er weer een rustdag op het programma morgen.
Geniet er samen van,en vandaag heb ik Breannan gezien....en die heeft het heerlijk bij opa en oma....
Ik kijk al uit naar het volgende verslagje.....
dankjewel weer,pas goed op julliezelf en .....weer een stap dichterbij he!! -
04 Mei 2016 - 23:02
Peter:
Een perpetuum mobile is een (denkbeeldig) apparaat dat eenmaal in beweging zichzelf blijft bewegen
Ik herinner me een discussie met mijn vader er een hogeschoolleerling over dit onderwerp.
Laat dit vooral over jullie superavontuur laten gaan
Rust , emotie en goed gezelschap schikt jullie gemoed.
Het lezen van van dit verslag Wekt herinnerinneringen op!
Fijn...!
Dank je Peter
-
05 Mei 2016 - 20:41
Cees En Hannie Rietvelt:
Wat een geweldige verhalen over jullie wandeltocht. Jullie blijven enthousiast over alle belevenissen. Nog heel veel kilometers te gaan. Ga zo door met de mooie verhalen, wij genieten mee. -
05 Mei 2016 - 21:34
Cis:
ha lieve jongens,
Of je nu gezellig bij jullie aan tafel zit , of je leest jullie verhalen en belevenissen, je mag altijd deelnemen , erbij horen, zo ook nu, heel mooi! ben wel trots op jullie!
Ga morgen voor een weekje naar Lourd, heb er veel zin , denk aan jullie!
veel succes en moed, onderga, beleef en geniet!!!!!!
knuf voor jullie!! -
06 Mei 2016 - 10:11
Sjaak Annemie:
Hoi Bart en mike . Ik hoop dat jullie net zo een weertje hebben als wij hier. Voor jullie zal het afzien zijn net aals voor ons wij gaan dadelijk lekkere taart eten bij de jarige. MAar jullie goed kennende zullen julie niets te kort komen denk ik Maak er een fijne dag van wij denken aan jullie. En wij genieten hier lekker iedere dag mee van de mooie verslagen. Ga zo door
Groetjes van ons .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
