LOGROÑO - NÁJERA 30.7KM.

Jullie hebben even niets van ons gehoord maar geen zorgen alles is nog goed, we lopen nog steeds en zijn inmiddels al weer in Santo Domingo de la Calzada.
Voor de volledigheid pikken we de draad even kort op bij Logroño. Dat voelt inmiddels al weer als lang geleden.
Logroño was een rustplaats voor ons. Dus dat betekende dat we de tweede dag de stad konden bezichtigen. We hebben genoten van een pilsje op het terras bij de kerk, in de zon. We bezochten het museum over de geschiedenis van de Rioja streek, van pre-historie tot nu. Erg interessant en erg mooie dingen gezien. We hebben op ons gemak de stad verkend en her en der lekker in het park gezeten heerlijk op het gemakje.

De dag erna verlaten we de stad, althans dat proberen we te doen, maar het valt nog niet zo mee om op het goede spoor te komen. Maar de lokale bevolking, roept zodra we de verkeerde richting in dreigen te lopen, en wijzen ons de juiste richting. We lopen weer in de juiste richting, tot er een auto toetert en we concluderen dat we wederom in de verkeerde richting dreigen te lopen, de man in de auto wijst ons weer op de goede weg. En plots ja daar zijn ze, de gele pijlen van de camino. Onze wegwijzers naar Santiago de Compostella. We lopen wederom door een goed verzorgt park, mooi aangelegt en goed bij gehouden, het park gaat langzaam over in een natuurgebied om een stuwmeer heen. Aan het eind zit een man in een overdekte picknick plaats. Het lijkt zijn vaste stek te zijn, omdat hij op de muren om hem heen foto's van zijn eigen camino heeft hangen. Een hele bijzondere. Martin, zo blijkt hij te heten, heeft de camino met ezel en hond gedaan. Martin ziet er uit als een hele vriendelijke man, wij vinden hem erg veel weg hebben van de kerstman. Martin stempeld nu de passen van alle passerende peregrino's. Hij heeft van alles bij zich waar de pelgrim behoefte aan kan hebben. Zo heeft hij ook stokken bij zich voor elke pelgrim die geen stok heeft, krijgt er een van hem. We danken hem voor de stempel en lopen weer door. Het pad veranderd van beton in kiezel en gaat steeds meer over in zandpad. Het land wordt droger, zo lijkt, hoewel de natuur nog steeds overmatig groen is.  We gaan de snelweg over en komen langs de ruïnes van het pelgrims hospitium San Juan de Arce. In 1185 gesticht als pelgrimsonderkomen de omtrek van het gebouwtje is goed te zien.
We zijn op weg naar Navarette waar we een korte stop maken voor een koffie. Opeens vraagt een jonge dame of ik even op haar tas wil passen. "Ik zal hem bewaken met mijn leven", zeg ik haar. Ze gaat lachend naar het toilet. Later die dag leren we dat ze Dia heet en uit Finland komt, maar dat vermoedde had ik al omdat aan haar tas het label van Finair zichtbaar was. Als ze terug komt bedankt ze en weg is ze weer. Later zullen we haar weer ontmoeten. De koffie op, de rugzak weer op en daar gaan we weer. Het volgende plaatsje is Ventosa op 8km afstand. Vanuit de verte zien we Sotés liggen, we zullen dit plaatsje links aan ons voorbij laten gaan. Ventosa wordt de volgende stop. Het is inmiddels érg warm, 23 graden nergens schaduw. Dit is dus weer een nieuwe uitdaging, lopen met de zon pal op je knarretje. Het valt ons zwaar dus het tempo ligt ook lager als normaal, en we drinken veel meer om ons vocht op peil te houden.
Op het laatst van de etappe moeten we nog een keer flink stijgen in korte tijd. Als we dan eindelijk boven komen is er een mooie rustplaats. De meeste mensen draaien daarom boven op de berg meteen linksaf om een verfrissing en wat eten te pakken, zo ook wij. We zetten ons in het gras, even van een fanta-tje en een stukje fruit, genieten, uit de zon, die is veel te heet vandaag. Mike maakt een puzzeltje, ik ga even in de snooze-stand tot het puzzeltje klaar is. Alles weer in pakken rugzak weer op, en stappen maar weer. Dit was het hoogste punt van vandaag net geen 700m. We mogen nu weer dalen, naar 500m. Dan zijn we in Nájera.
In Navarette hebben we voor de zekerheid maar 2 plaatsje gereserveerd in de kleine herberg.

Bij aankomst blijken we de kamer te delen met Dia, die we al kort ontmoet hadden en bij onze eerste koffiestop vandaag, en Kyle, een jongen uit the UK.
Als we ons voorstellen raakt Dia helemaal enthousiast van mijn naam. Beide zijn blij dat we makkelijke namen hebben.

We krijgen te horen dat ze onze taal erg leuk vinden. Vooral de keelklank-"R" vinden ze erg bijzonder. Dia doet een poging om mijn naam met de keel- r uit te spreken, maar dat valt niet mee. Wij verontschuldigen ons naar Kyle voor onze Engelse uitspaak. Hij zegt: "helemaal niet nodig jongens, ik versta jullie beter dan een schotsman. Hij vindt het juist bijzonder dat we zijn taal zo goed beheersen. Ook Dia beaamt dat het haar is opgevallen hoe goed Nederlanders engels spreken. Nou das toch weer een leuke opsteker. Maar eerlijk is eerlijk ook Dia spreekt erg goed Engels. Volgens mij is het voor alle vier prettig dat we een keer een goed gesprek kunnen voeren waarin we allemaal de zelfde taal spreken, zonder dat je dingen moet verklaren met gebaren of uitbeelden. We grappen nog wat naar elkaar als we allemaal in bed liggen voor Dia, die als laatste is, de lamp uitknipt.
Ondanks de verzengende hitte en het af zien was dit wederom een hele leuke dag, met hele leuke onmoetingen. Het aller leukste is dat de kans groot is dat je elkaar nu vaker zult ontmoeten.