De "P"- dag
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart en Mike
07 Mei 2016 | Spanje, Agés
BELORADO - SAN JUAN DE ORTEGA. 24Km.
Vandaag hebben we weer een pittige dag voor de boeg. We mogen vandaag gaan klimmen, en dan bedoel ik flink klimmen, want klimmen doen we eigelijk elke dag wel. We gaan van net geen 800m hoogte naar bijna 1200m. De laatse keer dat we zo hoog waren was in de Pyreneeën.
We hebben gister ingecheckt bij de beste auberge van heel castilien. Nummer 1 notering van tripadvisor. Dat willen wij natuurlijk wel even testen. Ons boekje geeft bij deze herberg aan: "het zal de pelgrim in deze herberg aan niets ontbreken. Van voetenbad, tot zwembad, regendouche, uitstekende service, men wordt kompleet in de watten gelegt."
Bij het inchecken hebben we allebei dezelfde gedachte over de mevrouw die de inschrijving doet, ze lijkt op Dolly Parton, maar zit dan nog aan de natuurlijke kant met haar uiterlijk. Daar waar Dolly net is doorgeslagen zit deze dame nog aan de "goede" zijde. Als ze begint te praten is het compleet, ze heeft ook een nazaal klinkende stem. In combinatie met haar engels met een spaans accent, vinden wij ze iets komisch hebben. Ze is heel beleeft en heel ergs vriendelijk en geduldig, maar bij de 384ste pelgrim die haar vraagt of de slaapkamers boven zijn, antwoord ze hen heel vriendelijk, maar valt dan toch even uit haar rol om haar hart bij ons te luchten. Met een lach verteld ze dat ze dezelfde antwoorden 300 keer op een dag geeft, terwijl ze net daarvoor heeft uitgelegt waar men naar toe moet. Meteen verontschuldigd ze zich weer voor het uit de'r rol vallen. Dat maakt haar nog grappiger vinden wij. Ze moet heel wat dingen registreren maar ze is echt heel snel. Alles doet ze met de hand. Bij ons zegt ze, ook weer lachend: " och weet je wat ik registreer de twee bedden wel op een naam dat gaat sneller, mag eigenlijk niet! En ze knipoogt. Inmiddels is er een aardige rij ontstaan voor de deur van de herberg.
Tijdens het ontbijt regent het pijpenstelen, dat was ook wel de voorspelling, we bereiden ons mentaal voor op een natte wandeling vandaag. Bij vertrek uit de herberg regent het nog maar inmiddels wel zachter, het druppeld. We hebben onze lange broek aan en onze jas. Voor de zekerheid toch ook maar de regenkap over de tas gedaan. Belorado uit en hopla daar gaan we al weer aan het stijgen. Al snel merken we dat voor ons allebei de jas al te warm is. Dus bij het eerste tankstation gaat de jas uit en beland aan de tas, regenkap er over en ook deze blijft droog. We zijn een uitzondering want alle andere pelgrims lopen in vol ornaat. Van een afstand zijn het net gekleurde lakens die over het pad zweven. Ik hoor de regen op mijn hoed, en regenkap tikken, een nadeeltje is dat de druppels op de kap er langzaam aflopen en zo op mijn rug druppen, niet prettig. Omdat je rugspieren, maar met name je hals en schouderspieren (de zogenaamde monnikskapspier) veel te verduren krijgt gaat ie vastzitten en pijn doen. Je kunt je rugzak dan ook niet één keer afstellen en hem zo laten, je moet continu spelen met de verschillende verstel- mogelijkheden, om te proberen de zere plekken te ontzien. Uiteraard lukt dat niet want wat je ook vesteld je rugzak hangt toch op die twee schouders.
Langzaam begint het zachter en zachter te regenen. Wonderbaarlijk genoeg breekt de lucht boven ons open en wordt lichter, terwijl daar omheen nog zware donker gekleurde regenwolken hangen. Dus wederom hebben onze beschermengelen heel hard gewerkt en is het ze gelukt om dat stukje lucht in al die bewolking door te breken. We lopen zelf een poosje in zonnestralen. Over, in het zonnetje zetten, gesproken. We zijn al een aardig stuk gestegen, als we rechts van ons de uit rotsen gehakte kapel zijn liggen, vergin de la peña genaamd. We stijgen verder. Het volgende plaatsje lopen we door er is weinig leven vanwege het weer, het plaatsje zelf is ook niet heel bijzonder.
Op 950m komen we in Villafranca montes de Oca, op het pleintje van het dorp nemen we plaats op een picknick tafel naast de kerk. We zitten naast twee duitse dames, en hebben een kort gesprek in het Duits.
Mike spreekt goed Duits, ik waag me er ook eens aan, en tot mijn eigen verbazing kom ik nog best aardig uit de voeten. Wat we tot nu toe gehad hebben was niets bij wat we vanaf nu voor de kiezen krijgen, nu wordt het serieus. Er komen nu stijle klimmen van rotspaden, glad en modderig van de regen die gevallen is. Wat gister nog zandpad was waar je lekker over wegloopt, is het nu veranders in een modderig klei pad. Maar slimme pelgrims als we zijn, kiezen wij ons pad met de meeste weerstand, het pad waar de meeste losse steentjes liggen, omdat je dan niet klei-ophoping onder je schoenen krijgt. Als het nat is wordt het pad namelijk erg plakkerig en voor je het weet loop je zomaar 50cm hoger dan 5min daarvoor. Dit wordt het thema van deze dag, de weg met de meeste weerstand op blijven zoeken, om de klei zoveel mogelijk te ontlopen. We slingeren daarom van links naar recht over het pad. Nog steeds in korte mouwtjes. We komen bij de rand van het bos. Ons boekje beschrijft het als een sprookjes bos. Waarschijnlijk is dat het geval als er wat meer in blad staat, nu zien we niet meer dan boomstam na boomstam, en een plakkerig klei pad. Wij zijn er eigenlijk wel klaar mee. Het boek is vol lof over deze route, wij kunnen die pracht met alle wil van de wereld niet vinden. En het wordt nog erger. Het pad wordt ineens twee maal zo breed. Nergens een uitzicht of ook maar een klein doorkijkje. Zelfs op de top, waar we dan eindelijk dat prachtige ver gezicht hopen te zien, wat deze ellendige klim moet goed maken, blijft helemaal uit. Niets 0,0. Een monument voor de gevallenen van de burgeroorlog in 1939.
We nemen maar een koffie of liever gezegt een bakkie troost met fruit.
We pakken weer in, hangen de rugzak op, lopen verder en...... hebben uitzicht op een heel diep stijl dal, met een hele stijle helling direct volgend. Okee.... accepteren en loslaten, maar dat is nu inmiddels niet meer zo makkelijk. Beide hebben we er in middels behoorlijk de "P" in. Maar er zit niets anders op dan maar door te stappen. Als dat nog niet voldoende ellende was voor 1 dag, word het pad nu steeds natter en dus plakkeriger. Op het hele breede pad is nu geen route meer iit te zetten die niet nat en plakkerig is. Pfffff die "P" wordt maar steeds groter. De weg is recht, vies, plakkerig, zonder uitzicht en oneindig lang en saai. Ik heb het lopen inmiddels op de automatische piloot gezet. En mijn mp3 op gezet zodat er nog iets gebeurt in mijn hoofd. We komen een paaltje tegen waarop te lezen valt: 2km. Ik hoop dat dat inhoud dat over 2km deze kwelling ten einde is en we San Juan de Ortga binnen lopen. De naam geeft me een spannende sfeer, van vroeger. Een plaatje met historie, van zorro-achtige tijden.
Als we aan komen blijkt het een plaatsje met wel geteld 3 functionerende huizen en nog wat ruïnes van huizen die er lang geleden hebben gestaan. In de verte blaffen honden om onze aankomst aan te kondigen. Aan de rechterzijde van de weg een groot klooster, waar heel wat aan gerestaureerd is geweest. Het lijkt praktisch nieuw. Dit zou ons eindpunt voor vandaag moeten zijn, maar beide hebben we hier een heel naar gevoel bij.
Dit is geen fijne plek om te blijven. Hoe zeer we het voor vandaag ook hebben gehad, dit is geen optie. Dan maken we er maar een pauze stop van, er is een bar, dan pakken we een lekker broodje met koffie en looen we daarna de ruim 3km naar het volgende plaatsje. Voor de zekerheid reserveren we daar twee plaatsen in een van de herbergen.
Als we het broodje met koffie binnen willen gaan halen blijen ze niet veel te hebben. Accepteren en loslaten: dan worden het dus twee zakjes Dorito's drinken hebben we zelf nog. We eten het zakje buiten in de zon op ons gemak leeg, drinken nog wat en leggen dan de laatste km's voor vandaag af. Eenmaal in de herberg ingecheckt, valt het met bakken uit de hemel. Zo kan het leven van een pelgrim dus ook zijn. Één zegen hebben we wel mogen ervaren, onze engelen hebben ons behoed voor nattigheid de gehele dag lang. Voor de rest........
Totaal 277km. gelopen tot nu.
Vandaag hebben we weer een pittige dag voor de boeg. We mogen vandaag gaan klimmen, en dan bedoel ik flink klimmen, want klimmen doen we eigelijk elke dag wel. We gaan van net geen 800m hoogte naar bijna 1200m. De laatse keer dat we zo hoog waren was in de Pyreneeën.
We hebben gister ingecheckt bij de beste auberge van heel castilien. Nummer 1 notering van tripadvisor. Dat willen wij natuurlijk wel even testen. Ons boekje geeft bij deze herberg aan: "het zal de pelgrim in deze herberg aan niets ontbreken. Van voetenbad, tot zwembad, regendouche, uitstekende service, men wordt kompleet in de watten gelegt."
Bij het inchecken hebben we allebei dezelfde gedachte over de mevrouw die de inschrijving doet, ze lijkt op Dolly Parton, maar zit dan nog aan de natuurlijke kant met haar uiterlijk. Daar waar Dolly net is doorgeslagen zit deze dame nog aan de "goede" zijde. Als ze begint te praten is het compleet, ze heeft ook een nazaal klinkende stem. In combinatie met haar engels met een spaans accent, vinden wij ze iets komisch hebben. Ze is heel beleeft en heel ergs vriendelijk en geduldig, maar bij de 384ste pelgrim die haar vraagt of de slaapkamers boven zijn, antwoord ze hen heel vriendelijk, maar valt dan toch even uit haar rol om haar hart bij ons te luchten. Met een lach verteld ze dat ze dezelfde antwoorden 300 keer op een dag geeft, terwijl ze net daarvoor heeft uitgelegt waar men naar toe moet. Meteen verontschuldigd ze zich weer voor het uit de'r rol vallen. Dat maakt haar nog grappiger vinden wij. Ze moet heel wat dingen registreren maar ze is echt heel snel. Alles doet ze met de hand. Bij ons zegt ze, ook weer lachend: " och weet je wat ik registreer de twee bedden wel op een naam dat gaat sneller, mag eigenlijk niet! En ze knipoogt. Inmiddels is er een aardige rij ontstaan voor de deur van de herberg.
Tijdens het ontbijt regent het pijpenstelen, dat was ook wel de voorspelling, we bereiden ons mentaal voor op een natte wandeling vandaag. Bij vertrek uit de herberg regent het nog maar inmiddels wel zachter, het druppeld. We hebben onze lange broek aan en onze jas. Voor de zekerheid toch ook maar de regenkap over de tas gedaan. Belorado uit en hopla daar gaan we al weer aan het stijgen. Al snel merken we dat voor ons allebei de jas al te warm is. Dus bij het eerste tankstation gaat de jas uit en beland aan de tas, regenkap er over en ook deze blijft droog. We zijn een uitzondering want alle andere pelgrims lopen in vol ornaat. Van een afstand zijn het net gekleurde lakens die over het pad zweven. Ik hoor de regen op mijn hoed, en regenkap tikken, een nadeeltje is dat de druppels op de kap er langzaam aflopen en zo op mijn rug druppen, niet prettig. Omdat je rugspieren, maar met name je hals en schouderspieren (de zogenaamde monnikskapspier) veel te verduren krijgt gaat ie vastzitten en pijn doen. Je kunt je rugzak dan ook niet één keer afstellen en hem zo laten, je moet continu spelen met de verschillende verstel- mogelijkheden, om te proberen de zere plekken te ontzien. Uiteraard lukt dat niet want wat je ook vesteld je rugzak hangt toch op die twee schouders.
Langzaam begint het zachter en zachter te regenen. Wonderbaarlijk genoeg breekt de lucht boven ons open en wordt lichter, terwijl daar omheen nog zware donker gekleurde regenwolken hangen. Dus wederom hebben onze beschermengelen heel hard gewerkt en is het ze gelukt om dat stukje lucht in al die bewolking door te breken. We lopen zelf een poosje in zonnestralen. Over, in het zonnetje zetten, gesproken. We zijn al een aardig stuk gestegen, als we rechts van ons de uit rotsen gehakte kapel zijn liggen, vergin de la peña genaamd. We stijgen verder. Het volgende plaatsje lopen we door er is weinig leven vanwege het weer, het plaatsje zelf is ook niet heel bijzonder.
Op 950m komen we in Villafranca montes de Oca, op het pleintje van het dorp nemen we plaats op een picknick tafel naast de kerk. We zitten naast twee duitse dames, en hebben een kort gesprek in het Duits.
Mike spreekt goed Duits, ik waag me er ook eens aan, en tot mijn eigen verbazing kom ik nog best aardig uit de voeten. Wat we tot nu toe gehad hebben was niets bij wat we vanaf nu voor de kiezen krijgen, nu wordt het serieus. Er komen nu stijle klimmen van rotspaden, glad en modderig van de regen die gevallen is. Wat gister nog zandpad was waar je lekker over wegloopt, is het nu veranders in een modderig klei pad. Maar slimme pelgrims als we zijn, kiezen wij ons pad met de meeste weerstand, het pad waar de meeste losse steentjes liggen, omdat je dan niet klei-ophoping onder je schoenen krijgt. Als het nat is wordt het pad namelijk erg plakkerig en voor je het weet loop je zomaar 50cm hoger dan 5min daarvoor. Dit wordt het thema van deze dag, de weg met de meeste weerstand op blijven zoeken, om de klei zoveel mogelijk te ontlopen. We slingeren daarom van links naar recht over het pad. Nog steeds in korte mouwtjes. We komen bij de rand van het bos. Ons boekje beschrijft het als een sprookjes bos. Waarschijnlijk is dat het geval als er wat meer in blad staat, nu zien we niet meer dan boomstam na boomstam, en een plakkerig klei pad. Wij zijn er eigenlijk wel klaar mee. Het boek is vol lof over deze route, wij kunnen die pracht met alle wil van de wereld niet vinden. En het wordt nog erger. Het pad wordt ineens twee maal zo breed. Nergens een uitzicht of ook maar een klein doorkijkje. Zelfs op de top, waar we dan eindelijk dat prachtige ver gezicht hopen te zien, wat deze ellendige klim moet goed maken, blijft helemaal uit. Niets 0,0. Een monument voor de gevallenen van de burgeroorlog in 1939.
We nemen maar een koffie of liever gezegt een bakkie troost met fruit.
We pakken weer in, hangen de rugzak op, lopen verder en...... hebben uitzicht op een heel diep stijl dal, met een hele stijle helling direct volgend. Okee.... accepteren en loslaten, maar dat is nu inmiddels niet meer zo makkelijk. Beide hebben we er in middels behoorlijk de "P" in. Maar er zit niets anders op dan maar door te stappen. Als dat nog niet voldoende ellende was voor 1 dag, word het pad nu steeds natter en dus plakkeriger. Op het hele breede pad is nu geen route meer iit te zetten die niet nat en plakkerig is. Pfffff die "P" wordt maar steeds groter. De weg is recht, vies, plakkerig, zonder uitzicht en oneindig lang en saai. Ik heb het lopen inmiddels op de automatische piloot gezet. En mijn mp3 op gezet zodat er nog iets gebeurt in mijn hoofd. We komen een paaltje tegen waarop te lezen valt: 2km. Ik hoop dat dat inhoud dat over 2km deze kwelling ten einde is en we San Juan de Ortga binnen lopen. De naam geeft me een spannende sfeer, van vroeger. Een plaatje met historie, van zorro-achtige tijden.
Als we aan komen blijkt het een plaatsje met wel geteld 3 functionerende huizen en nog wat ruïnes van huizen die er lang geleden hebben gestaan. In de verte blaffen honden om onze aankomst aan te kondigen. Aan de rechterzijde van de weg een groot klooster, waar heel wat aan gerestaureerd is geweest. Het lijkt praktisch nieuw. Dit zou ons eindpunt voor vandaag moeten zijn, maar beide hebben we hier een heel naar gevoel bij.
Dit is geen fijne plek om te blijven. Hoe zeer we het voor vandaag ook hebben gehad, dit is geen optie. Dan maken we er maar een pauze stop van, er is een bar, dan pakken we een lekker broodje met koffie en looen we daarna de ruim 3km naar het volgende plaatsje. Voor de zekerheid reserveren we daar twee plaatsen in een van de herbergen.
Als we het broodje met koffie binnen willen gaan halen blijen ze niet veel te hebben. Accepteren en loslaten: dan worden het dus twee zakjes Dorito's drinken hebben we zelf nog. We eten het zakje buiten in de zon op ons gemak leeg, drinken nog wat en leggen dan de laatste km's voor vandaag af. Eenmaal in de herberg ingecheckt, valt het met bakken uit de hemel. Zo kan het leven van een pelgrim dus ook zijn. Één zegen hebben we wel mogen ervaren, onze engelen hebben ons behoed voor nattigheid de gehele dag lang. Voor de rest........
Totaal 277km. gelopen tot nu.
-
07 Mei 2016 - 22:20
Loes:
Pfff jongens. Dat was bikkelen. Het enige mooie aan klimmen is het uitzicht, de beloning om dan voldaan weer naar beneden te krabbelen. Zo zie je dat het altijd weer anders is dan dat het beschreven wordt. Maar weer een dag volbracht. Knap hoor! Succes verder. Blijf vooral schrijven dan beleven wij het ook een beetje. Groetjes -
07 Mei 2016 - 23:09
Elseline:
Beste pelgrims,
Wat een tocht voor jullie,
lijkt me een geweldige ervaring.
Heel veel succes!
Gr.
Elseline
-
07 Mei 2016 - 23:36
Astrid:
Schouderklopje voor julliezelf,geef het elkaar maar even.
Weltenrusten.... -
07 Mei 2016 - 23:47
Nonkel Zjos:
Geen tobbers maar toppers -
08 Mei 2016 - 00:37
Henny:
Tja...P..dagen moeten er ook zijn zodat de goede dagen nog meer stralen.
En toch weer knap dat jullie dat enge klooster voorbij zijn gelopen, dat vergt doorzettings vermogen
Trusten voor dadelijk
Henny -
08 Mei 2016 - 08:43
Hetty:
Een echte 'P'-dag Bart en Mike!! Het liefst zou je ze overslaan, maar dit zijn de dagen die jullie uiteindelijk mentaal sterker maken, de dagen waarin je ware 'ik' naar boven komt en ook ontdekt wat je werkelijk aan elkaar hebt. Het worden dagen waar je vol trots op terug kunt kijken omdat je ze samen toch maar even gedaan hebt en ook nog tot een goed einde hebt weten te brengen. Elkaar erdoor heen getrokken hebt..samen je intuïtie gevolgd hebt/besloten hebt om toch nog even door te bikkelen ipv in het 'rare' klooster te gaan slapen. Door alle tegenslag de vriendelijkheid van 'Dolly' op te merken laat zien dat jullie mooie sterke mensen zijn!
Van de dagen die 'gemakkelijk' gaan krijg je weer even vleugels. Dit alles maakt deze reis zo compleet!
Ik heb nu zo ontzettend veel zin om jullie even ongenadig te knuffelen jongens!!
Dank voor de mooie verhalen! Dikke kusssss Hetty
-
08 Mei 2016 - 09:23
Sjaak Annemie:
Hoi bikkels hier is alles goed.bij jullie iets mindergeloof ik maar dat komt wel weer.ook dat is genieten .het zal nog wel eens meer afzien worden als je in de warmte komt.dat is nou net het mooie achteraf gezien dan. Ga door met genieten dat doen wij hier ook.
Gr van ons en tot wederhoren. Xxxxxxxxxx. -
08 Mei 2016 - 14:28
Pap En Mam:
hallo.zo als je ziet is voor een pelgrim iedere dag anders.maar dat is ook een verrassing of niet soms.als dat ook niet waar zou zijn was het ook saai.maar regen is voor wandelaars niks.maar je moet maar denken na regen komt altijd zonneschijn.[kan ooit lang duren dat niet te hopen is].wij wensen jullie nog veel sterkte tot.en tot wederhoren.bij ons is alles goed ook met brennan.degtoeten pap en mam. -
09 Mei 2016 - 08:40
Miesje:
Hallo, Bobbers ja ik wil ook even reageren. wat mooi om het allemaal te lezen, en dat je daar nog zin in hebt omdat allemaal op te schrijven na een dagtocht knap hoor.
Heel veel succes nog en als je een mooi plaatsje tegen komt met een kerk.
steek dan voor jullie zelf en al de fam. leden maar een kaarsje op voor al wat wenselijk is.
groetjes xxxx -
10 Mei 2016 - 21:53
Peter:
jammer dat het uitzicht belemmerd werd vandaag.
Gelukkig hebben jullie Dolly nog vers in het geheugen , dat maakt veel goed.
Afzien ondanks de engelen..... Arme pelgrims.
Morgen beter zullen we maar zeggen.
-
18 Mei 2016 - 17:00
Wilma Binnendijk:
Deze dag was echt afzien voor jullie. Ik heb bewondering voor jullie met het aangaan van deze tocht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
